Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Qupperneq 25

■ÖUNN]
Ekkjumaöur.
183
aleinn og einraana — óskiljanlega einmana, án þess
að sæist bót á — hann, sein hafði verið hamingju-
samastur allra hamingjusamra manna — átti hann
að dirfast þess að blessa lífið. Gat hann varpað frá
Ser allri umhugsun um sakir? Var hann nógu auð-
ugur til þess, að hann þyrfti ekki að hafa neinn
fyrir sök í böli sínu? Einhversstaðar hlaut, að lík-
mdum, sök að vera? — Var hYin hjá lífinu? ....
Eða var sökin engin? — engin sök? — hvergi nein
sök hins illa og óskiljanlega, er að höndum bar?
Dauðinn? — einhver hlaut þó að eiga sök á dauð-
anum? — Eað er að segja, ef dauðinn var illur —
■var af hinu illa. Því að, ella var sökin engin. —
Prá mannlegu sjónarmiði eingöngu varð þó, að
líkindum, að álíta dauðan illan — óhamingju ....
Og þá var aftur um sök að ræða. En hvar var
hún? ....
Af hverju ertu að gráta, pabbi?
Eg er ekki að gráta, drengur minn.
* ★
¥
Nei, auðvitað var ekki um neina sök að ræða . .
. . Þetta fór svona, hitt fór á annan veg. f*að fór
svona. Og þar með búið. Það var aðeins óskyn-
samra manna háttur, að grípa lil þess, að krefjast
skýringa — æpa upp um sakir. Það var bara svo
erfitt að bera byrðina .... Og maður varð svo
innviðarýr og skorti mótstöðuafl, þegar sorgin nag-
aði hugann, — þegar örvæntingin saug sig líkt og
igla á hjartað — til þess að tæma það. — Hvernig
gat liann farið að sakast um við lífið — hann, sem
verið hafði hinn hamingjusamasti allra hamingjunn-
ar barna? Bar honum ekki að vera þakklátur við
lífið fyrir það, að hún hafði fetað veginn áfram við
hlið hans, verið hans — þessar dýrmætu stundir, er
henni auðnaðist að lifa á jörðunni. — Hún var nógu