Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 27

IÐUNN|
Ekkjumaður.
185
hennar — og þá varð, jafnvel hið torskildasta, skýrt
°g auðráðið. — Nú var það komið þar aftur —
•jómaði í endurminningu hans: brosið hennar.
Mátti liann treysta því, að það lifði í sálu hans? —
°g héldi áfram að lifa? Já, þannig var það, hún
hrosti: Það bar Ijóma af andlitinu, og augun leiftr-
uðu þessum blendingi sorgar og sælu, sem heitir
kserleikur. Eftir þessu lifði brosið hennar, lifði og
var i návist hans, — þó sjálf væri hún horfin. En
það var þá möguleiki fyrir hendi — mögulegt að
hfa áfram. . . .
Af hverju ertu að gráta, pabbi?
lig er ekki að gráta, drengur minn.
.* *
*
Jú, ég heyri þú ert að gráta. — Má ég koma yfir-
til þín? — Ég er svo hræddur við að vera einn.
Kom þú þá, drengurinn minn. — — Ligðu liérna
' handarkrika mínum. — Fer nú vel um þig?
Já, nú fer vel um mig. — Svona lá hún mamma
ævinlega. Var það ekki, pabbi?
Jú, drengurinn minn.
Kemur mamma aldrei framar heim?
Nei, drengurinn minn.
Ekki heldur núna um jólin?
Nei, drengurinn minn?
Af hverju kemur mamma aldrei heim framar? —
^etur hún það ekki? — Vill guð ekki leyfa henni
það?
Nei, mamma getur ekki komið. — Nú er þér bezt
að sofna, drengur minn.
Kr það af því sem þú ert að gráta, pabbi?
Eg er ekki að gráta, drengur minn.
Fg heyrði þú varst að gráta.
Jú, það er af því, litli drengurinn minn.
En nú skulum við fara að sofa.