Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 28

186
Gunnar Gunnarsson:
[IÐUNN
Heldurðu að mamma sé líka að gráta, pabbi?
Nei, drengurinn minn. Mömmu líður vel og hún
er glöð.
Gráta menn aldrei, þegar menn eru komnir í
himnariki?
Nei, drengurinn minn, þá gráta menn aldrei framar.
Getum við ekki komist í himnaríki til mömmu?
Hvað þá, pabbi?
Ekki enn, drengur minn.
Af hverju ekki? Af hverju þurfum við að bíða?
Við verðum að bíða þangað til við deyjum, dreng-
urinn minn.
Hvað er það að deyja, pabbi?
Það er að vera eins og hún mamma þín er núna.
En þú ert enn of lítill til að skilja það, drengurinn
minn.
Skilja menn alt, þegar menn eru orðnir stórir?
Nú skulum við fara að sofa, drengur minn.
Ég ætla að flýta mér að verða stór eins og þú og
skilja alt, pabbi.
Ég skil ekki alt, drengur minn.
Hvers vegna ekki? — Skilur mamma alt?
Já, mamma skilur alt.
Skilja menn alt, þegar menn eru dánir?
Já, þá skilja menn líklega alt.
Ertu ekki alveg viss um það?
Jú, þá skilja menn alt.
Þá ætla ég að flýta mér að verða stór og deyja
og komast til mömmu og skilja alt. Þú bíður eftir
mér, pabbi. Ætlar þú ekki að gera það?
Jú, drengurinn minn. En nú skulum við fara að
sofa.
Hvernig á ég að fara að því, að verða fljótt stór,
pabbi? Getur þú ekki hjálpað mér?
Þú átt að borða og sofa, drengur minn.
Þá ætla ég að flýta mér að sofa. Góða nótt, pabbi.