Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 43

ÍÐUNN|
Alexander Kerensky.
201
ingarbrjósti, átti liann að ávarpa fjölda hermanna og
bðsforingja, þar sem Leninítum hafði orðið drjúgum
a8engl og allur heragi var að fara forgörðum. Talaði
hann að vanda af miklum móði, skírskotaði til ætl-
jarðarástar manna og sýndi þeim fram á, að þeir
að eins með þvi að ganga ötullega fram gegn óvin-
nnum gætu varðveitt land sitt og hið nýunna frelsi.
Mennirnir, sem höfðu byrjað á því að taka fram í
fyrir honum með ópum um frið og endi allrar
þrælkunar, fóru að siðustu að hrópa fagnaðaróp
fyrir honum og föðurlandinu, allir nema einn »frið-
arvinurinn«, sem gekk fyrir fylking fram og mælli á
þessa leið:
»þér segið, að vér verðum að ganga vasklega fram
Regn óvinunum til þess að tryggja oss land vort og
frelsi. En ef vér göngúm fram, verðum vér drepnir,
og dauður maður þarfnast hvorki lands né frelsis.
Til livers ættum vér þá að ráða til atlögu?«
Maðurinn sagði ekki meira, en leit í kringum sig
með þeim svip, sem hann hefði sagt það sem þurfti.
Liðsforingjarnir skulfu. á beinunum af kvíða fyrir
því, hvaða áhrif orð þessi kynnu að liafa á her-
deildina. Kerenskj7 stóð þar óvarinn eins og hver
annar óbreyttur máður. En hann lét eklci á sér
standa að svara.
»Yður ber að þegja, þegar hermálaráðherrann
talar«, æpti liann hárri röddu, og hvert orð hans
reið eins og svipuhögg niður j'fir þá. Eftir slutta
stund tók hann aftur til máls með lægri róm, en
með miklum þunga í röddinni: »Ofursti! ég skipa
J'ður að reka mann þenna þegar úr her Rússa og
hrennimerkja hann á herskránni sem þá mannbleyðu,
er ekki sé verður þess að bera rússneskan her-
Iriannabúning«.
Maðurinn féll til jarðar sem þrumu lostinn. þegar
fmnn kom aftur til sjálfs sín, bað hann þess að