Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Síða 56

214
Ágúsl H. Bjarnason:
[ IÐUNN
milli Salúrnusar og Júpíters, 2 ár milli Júpíters og
Marz, 84 daga milli Marz og Jarðar, 40 daga milli
Jarðar og Venus og 28 daga milli Venusar og Merkúrs-
brautarinnar.
Eins og sjá má á þessum tímaákvörðunum, mundu
slík lífsfrjó ásamt duftkornuin þeim, sem þau hefðu
fest sig við, geta stefnt lil sólar með 10—20 sinnum
minni hraða, án þess vér þyrftum að óttast það, að
þau mistu frjómagn sitt á leiðinni. Með öðrum orð-
um, þegar lífsfrjó lenda á duftkornum, sem fyrir
geislaþrýstinginn frá sólu missa þetta 90—95°/o af
þyngd sinni, geta þau tiltölulega fljótt borist inn í
gufuhvolf hinna innri sljarna og fallið þar niður
með meðalhraða, nokkrum kílómetrum á sekúndu.
Það er auðvelt að reikna það út, að þó að slík
efnisögn, er hún félli inn í gufuhvolflð, væri slöðvuð
á hreyfing sinni þegar eftir fyrstu sekúnduna, þá
myndi hún sakir hinnar sterku útgufunar ekki hitna
mikið meir en hér um bil 100° fram yfir umhveríið.
En slíkan hita geta sóttkveikjufró þolað miklu leng-
ur en 1 sekúndu, án þess það verði þeim að fjörlesti.
El'tir að duftkornin ásamt lífsfrjóum sínum hefðu
verið stöðvuð þannig á rásinni, mundu þau hníga
hægt niður eða berast með loftstraumum niður til
hinnar nýju jarðar.
En með þessu móti mundi lífið fljótlega geta bor-
ist frá einni plánetu lil annarar í sama sólkerfi, eftir
að það er búið að festa rætur einhversstaðar innan
sólkerlisins, og þá náð að þroskast þar, sem lífs-
skilyrðin væru bezt.
Þau lífsfrjó, sem ekki næðu sér í slíkar duftagnir
að berast með lil sólar, gætu nú samt sem áður
borist til annara sólkerfa, þangað til þau væru stöðvuð
af geislaþrýstingi sólarinnar þar. I3á myndu þau ekki
komast lengra en til þess staðar, þar sem geisla-
þrýstingurinn, sem kæmi i fangið á þeim, vægi upp