Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Qupperneq 80

238
Rilsjá.
tlÐUNN
gerð fyrir því — og elur barnið á laun í fjósinu. Hún
leggur það á brjóst sér og losar hárið — nátlúrlega Ijós-
gult — hálfsofandi úr þykku fléttunum og vefur þvi um barnið !
Henni verður lítið fyrir þessu, stúlkukindinni, og barnið
tekur furðu fljótt brjóstið! — Og þó var liér listagotl sögu-
efni, að lýsa því, hversu liatrið sljáfkar og lífsþráin vaknar,
er konan finnur til móðurgleðinnar. — Appelsinukjarn-
inn er með skárri sögum þessa höf. og meira að segja
laglega samin, þótt sama »rómantíkin« hvíli yfir henni og
hinurn sögunum: — ástin falin í appelsínukjarna, er kona finn-
ur, þegar hún er búin að hrekja ástmann sinn burt frá sér,
reka hann út í dauðann, en er sjálf gift öðrum manni. Þá
gróðursetur hún kjarnann og hann vex með iðrun liennar
og yfirskyggir hana, þar sem hún liggur í rúminu, dregst
upp og deyr. — En eru það nú samt sem áður ekki nokkuð
ónáttúrleg sögulok að gefa það í skyn, að þetta sé til þess,
að tvær sálir finnist og »uni saman um alla eilífð í faðmi
guðs«. Á hún eiginlega skilið svo fagran verustað, konu-
kindin, eftir alt það, sem hún hefir gert? — Þá kemur
Maddama Þorgerður og það er, lield ég, bezta sagan,
enda mun liún að meslu teiknuð eftir lífinu; og þó eru
fyrirmyndirnar ekki nógu vel notaðar. Er ánægjulegt aö
sjá, að höf. hefir þó ógnlítið auga fyrir því kátbroslega í
lífinu; og manni er verulegur léttir að því i þessum sagna-
liring, að hjónaleysin Mundi og Gerða skuli ekki i sögulok
þurfa að hverfa yfir til ókunna landsins, heldur fari bara
til prestsins og láti pússa sig á ný. — Þá er siðasla sagan,
Poker, sem lýsir öllu drabbinu í Silfurvík og er í raun
réttri kafli, sem doltið hefir úr »Nýir tímar«, af því að
hann liefði gert oss skiljanlegt, livers vegna læknirinn og
kona hans hneigðust að andatrú. —
Mér hefir ekki veitt lélt að lesa þessar sögur né rita
svona langt mál um þær. En ég liefi gert það í greiða-
skyni við höf., ef verða mælti, að hann lagaði eitthvað
þær misfellur, sem ég nú hefi benl á. Pað er Bjarnar-
greiði að lirósa ungum liöf. um of, ef þeir eiga það ekki
skilið, og iniklu betra að stinga á kýlunum, þótt þeim
sárni það í svip. Ef þeir eru menn til þess, sjá þeir þá
fremur að sér að rita betur næst. Eg liefi nokkra von um,
að þessum unga höf. megi takast það, því að hann ritar