Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Qupperneq 15

IÐUNNI
Um persónulegar trj'ggingar.
253
sem eru öryrkjar frá fæðingu, svo sem fábjánar,
vanskapaðir eða farlama menn, sem ættu að fá fram-
færi sitt frá 16 ára aldri, þegar þeir hætta að vera
skylduómagar foreldra sinna og fara að þiggja fram-
færslueyri persónulega. Myndu þessi síðasttöldu þyngsli
ekki verða veruleg, þar sem hér væri um fáa að
gera, og aldrei aðra en einhleypinga.
Loks virðist það ómissandi, að hverl barn, sem
er í ómegð við lál framfæranda, fái forlagseyri.
Strangt lekið getur ekkert barn þegið af sveit; það
eru, þegar svo stendur á, framfærendur þess, sem
þiggja, jafnvel þótt þeir séu dauðir. Eigi því að
framfylgja kröfunni til hvers manns, að verða ekki
öðrum til byrði, má ekki þennan lið vanta í trygg-
ingarnar, og vitanlega yrði að gera ráð fyrir sama
framlagi, sem að lögum er ákveðið sem barnsmeð-
gjöf. En að sjálfsögðu yrði að heimta árlega auka-
tryggingu í þessu skyni af sjómönnum og þeim,
sem öðrum fretnur væru álitnir að stunda lífshættu-
lega atvinnu, og naumast get ég ímyndað mér að
þessi liður gildi þau börn, er fæðist fimtugum fram-
færanda eöa eldri, nema allhátt aukagjald kæmi til.
Tryggingarnar yrðu að halda sér við hið almenna
og yrði að undanskilja sérstaka áfallahættu.
Hér eru þá þau ósjálfráðu, persónulegu áföll talin,
sem geta gert menn ósjálfbjarga og gera það iðulega.
Virðist það liggja í augum uppi, að menn þurfi að
vera trygðir fyrir þeim öllum. það er líka meiningar-
laust að rökstyðja skyldutryggingar með þeirri skyldu
einstaklingsins að verða ekki öðrum til byrði, ef
svo tryggingin er ekki látin ná nema til nokkurs
hluta af þeim persónulegum áföllum, sem geta gert
manninn ósjálfbjarga.
Mér finst það, að fá trygginaar fyrir þessum áföll-
um sem ég hér hefi talið, vera svo stórkostleg rétt-
indi, að ég get ekki efast um að nokkur heiðarlegur