Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1921, Síða 49

ÍÖUNNI
Baklsehus og Solhjerg.
287
víðsýnið óx og ylurinn og birtan hið innra, en með
því einnig lítsþorið og skilningurinn bæði á sjálfum
þeini og því atli, sem ber okkur öll uppi. —
En að launum fyrir hjálp þina og fyrir það,
hversu fúslega þú tekst þetta á hendur, skal ég lið-
sinna þér svo, að þú linnir ekki til þreytu. Og meira
að segja, ég mun láta þig veiða hinnar æðstu mann-
legu hamingju aðnjólandi: þú skalt finna til starfs-
gleðinnar og þess, sem er forsmekkur ástarinnar og
starfsmið Ijóssins: að móta, mynda, skapa.
Nú heti ég sagl þér, hvað ég vildi þér, og ég sé,
að þú hefir skilið mig. En nú er að vinna verkið.
Og þú getur minst þessa alls fyrir orðið, sem ég
viðhalði að gamni minu áðan og þó í alvöru, þegar
ég var að segja þér frá ætlunarverki mínu: að kenna
ykkur hér um slóðir að vera nægjusamir, þollyndir
og ánægðir. Ég bað þig um að aðstoða mig til þessa.
Nú getum við skift að jöfnu: ég sýndi mig að nægju-
semi og þollyndi, þegar ég valdi þig til þessa verks.
Ger þú mig nú ánægðan í slaðinn«.
Og svo brosti hann vingiarnlegu brosi, klappaði á
öxlina á mér og hvarf.
Pvínæst vaknaði ég.
Petta er úr innganginum. En svo segir bókin frá
Knud Lyne Rahbek og konu hans, Kömmu, og vin-
um þeirra og stórmennum sem síðar urðu: J. L.
Heiberg, A S Orsted og bróður hans; Ohlenschláger,
Giundtvig, Munster og Sören Kierkegaaid og mörgum
lleirum, er siðar uiðu að hæstu hlynunum i svo-
nefndum gullaldarbókmentum Dana. Og alt er þetta
ritað á fjörugu og fallegu rnáli. Mundi þá síst gruna,
sem ekki vLsu, að áltræður öldungur helði ritað
þetla. Minningarnar um Sören Kierkegaaid verða
einkar-merkilegar og einslakar í sinni röð.