Kirkjuritið - 01.08.1939, Blaðsíða 22

236
Sigurgeir SigurÖsson:
Ág.-Seþt.
„Eitt kærleiksorð! ég er svo einn
og enginn sinriir mér“.
Þá er það golt að liafa heyrt um þann kærleika, sem lilust-
ar eftir fótataki þess, er farið hefir að heiman, þann lcær-
leika, sem altaf vakir yfir þeim, sem líða og stríða.
Sá kærleiki er til, sem þetta gjörir. I þeirri sannfæringu
sagði eitt af skáldum vorum þessi fallegu orð:
„Það er einn, sem heyrir
og aldrei neitar,
og hjálparvana
mitt hjarta leitar;
lil hans, sem er ljósið
og hjálpin manns.
Ég byrgi mig niður
og bið til hans.“
Það er gott að vera á heimleið. Það er oft sagt, og vér
höfum sjálfsagt mörg reynt það, að liið bezta við sér-
hvert ferðalag er að koma heim. Og vér, sem eiguin lífs-
skoðun kristindómsins, trúum því, að bezt verði oss öll-
um heimkoman eftir jarðlífsferðalagið; jafnvel þótt vér
njótum hér margháttaðra gæða, þá verði samt bezl
að koma heim, livað þá ef sorti sárra örlaga og andstreym-
is hvílir yfir oss — það er að segja, að lif vort, sé því lif"
að í samræmi við vilja Guðs og sem næst þeirri fyrirmynd,
er hann gaf oss bezta, stefni hærra, sé uppliafning til þess,
sem æðra er, öruggara og betra.
Það eru að vísu skiftar skoðanir um það, hvort mann-
kynið sé á heimleið. Ýmsir ætla og halda því fram, að
hið gagnstæða eigi sér stað. Þeir benda á margt, sem er
lágt og auðvirðilegt í fari mannanna og segja: Mennirn-
ir eru að fjarlægjast Guð. Og margt skeður, það er satt,
sem er gagnstætt öllu fögru og góðu. Mannkynið stígur sm
misstig, margir eru skuggarnir, margt fer aflag'a, margt ei
um óréttlæti, margur er á ógæfubrautum og margur þjáð-