Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 24

238
Sigurgeir Sigurðsson:
Ág.-Sepl.
Guðs. Og liann sagði: „Sá 3rðar, sem syndlaus er, kasti
fyrsta steininum“. —
Þessvegna á nú kirkjan að setja ljósin á ljósastikuna,
kveikja á lampa kærleikans með öllu sínu starfi. Kærleiki
Guðs er sterkasta aflið í tilverunni. Og það er dýrðlegt
fyrir oss að vita það, að fögnuður þess kærleika nær há-
marki sínu, er hann getur sagt: „Þessi sonur minn, sem
var týndur, er fundinn“. —
Já, kirkjan á hrýnar og mikilvægar skyldur. Og um
það vildi ég biðja Guð heitt og innilega á þessum mikla
alvörudegi í lífi mínu, að mér mætti verða það sem hezl
Ijóst. Kirkjan á að vera einhuga. Vér kristnir rnenn, sem
trúum á algóðan Guð — Guð föður almáttugan skap-
ara himins og jarðar og þann, sem hann sendi Jesúm
Krist, sem trúum því, að vér eigum eilífa framtíð í vænd-
um, þann ódauðleika, sem Jesús Ivristur leiddi í ljós, og
svo kærleiksríkan sameiginlegan föður, er segir við oss,
er vér komum fram fyrir hann særð og brotleg með iðrun
i hjarta: „Barnið mitt, syndir þínar eru fyrirgefnar“, —
væri það ekki fjarri öllu lagi, ef vér létum svo smámun-
ina dreifa oss og sundra í þrætugjarna flokka! Ég er ekki
að liarma, þótt skoðanir skiftist. En vér eigum ekki að
iíla á þá, sem vegna skoðanamunar geta ekki átt sam-
leið með oss, sem óvini vora. Ég á ekki tillmeigingu til
að deila á þá, sem eru á annari skoðun en ég í trúarefnum.
Ég gel mjög auðveldlega rétt lieim höndina lil samvinnu
um málefni Iírists. Trúarhragðadeilur eru ekki eftirsókn-
arverðar. Lítið á reynslu annara þjóða. Og þess vildi ég
óska, að allir hugsandi menn í þessu landi vildu samein-
ast um að koma í veg fyrir þær. Ég vil segja það skýrt
hér í dag, að ábyrgð þeirra, sem kveikja þann eld, er mikih
Því að það er vissulega hægt að knýja allflesta út í ))á har-
áttu. Sannfæring sína og trú lætur enginn fyrir óþægindin
og jafnvel tjónið, sem slík barátta gæti af sér leitt.
Merkisherar kirkjunnar eiga allir að vera eitt. Víða uli
um heiminn cr unnið að því, að koma á einingu og sam-