Kirkjuritið - 01.08.1939, Side 57

Kirkjuritið.
Frá Jórsalaför.
271
leið til Gergesa, eða Kursi, hinumegin við vatnið. „Nei,
það er ekki heldur hægt. Því að þá kemst báturinn ekki
aftur vestur yfir, því að vestanvindur hlæs allhvass, þegar
á daginn líður“. „En til róta Hermonfjalls og Sesareu
Filippí er þó vonandi liægt að komast héðan?“ spurði ég.
„Nei, alls ekki. Sesarea Filippí telst til Sýrlands, og til
Sýrlands eru allar samgöngur bannaðar þá leið.“ „En til
Palestínuþorpanna í grend við Sesareu Filippi“? spurði ég
enn. „Þangað fer enginn almenningsvagn.“ Þetta voru
nú heldur dauflegar fréttir. Þó rættist betur úr öllu en á
horfðist. Morguninn eftir fengum við fiskimann, Abu Ali,
og son hans, eitthvað 12 ára gamlan, til þess að róa með
okkur norður að Kapernaum, en gátum þess á leiðinni,
að við hefðum hug á því að fara lengra. Þegar við vorum
komnir á móts við Kapernaum, lét Abu Ali þess getið, að
hann væri fáanlegur til þess að róa okkur norður til Jór-
danósa og sýna okkur legu Betsaídu Júlías fyrir austan
þá. Þessu boði tókum við fegins hendi, og alt gekk að ósk-
um. Við sáum meira að segja fiskimenn leggja dragnet
sitt í vatnið fyrir framan ósa Jórdanar. Á heimleiðinni
tafði vestanvindurinn okkur og sóttist erfiðlega róðurinn.
Fn við náðum Kapernaum og virtum staðinn fyrir okkur,
þar sem borgin stóð eitt sinn, og rústirnar frægu af sam-
kunduhúsinu þar. Um kvöldið báðum við föður Tápper
nð útvega okkur bát og fjóra róðrarmenn kl. 4 um nótt-
nia til þess að róa okkur til Gergesa og svo nokkuð norð-
nr með landi og aftur vestur um. Myndum við þá væntan-
l°ga komnir áður en vestanvindurinn tæki að ýfa vatnið.
Kl. langt gengin 4 vakti Abu Ali okkur, og við hröðuðum
°kkur niður að bátnum. Voru þar fyrir synir hans þrír,
og sá yngsti a. m. k. ekki hár i loftið. Kl. 5 vorum við úti
a mi^ju vatninu. Þá kom sólin upp. Við sáum blika á
livít segl, hátar að halda til fiskjar, en engir héldu upp
oð austurströndinni nema við. Þar stigu upp reykir frá
jjöldum Bedúina, og í hlöðnu varðhyrgi voru þeir marg-
11 saman. Þangað stefndum við. Við komu okkar varð