Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 15

KirkjuritiS.
Kristnin á Skotlandi.
149
gædd. Strangt bann lá viS að hreyfa hana — nema á 6.
degi eftir fult tungl. Þegar mikið lá við, og nálgast þurfti
JUrtina, fór sú athöfn fram með hinum mesta hátíðleik.
^rúidi í hvítum serk var látinn stíga upp í tré og sníða
JUrtina af með gullnu saxi, en undir eikinni hiðu aðrir
Örúidar með hvítan dúk, sem þeir héldu þöndum á milli
shi og var ætlaður til að láta jurtina falla á, því að sú
var trú manna, að snerti hún jörðina, misti hún æðri
eiginleika og kraft.
Drúidarnir voru ekki einungis prestar og læknar þjóð-
ar sinnar, heldur fóru þeir með dómsmál öll i landinu.
^faelskulist og skáldskapur var einnig iðkaður af þeim
°ðriun fremur. Völd og áhrif þessarar einu æðri stéttar
v°ru þvi nær takmarkalaus. Hver, sem neitaði hlýðni
°g hollustu, stóð uppi réttlaus og rækur úr mannlegu
1 élagi. Hann mátti meðal annars ekki framar færa sér
eldinn í nyt. Þorði enginn að leyfa liinum bannfærða
uhaga, sem knúinn af eymd sinni dróst til mannabú-
staða, að verma sig við eldana án þess að eiga á liætlu
Pming og jafnvel dauða fj'rir greiðann.
Sæist einhver hinna bannfærðu nálgast heimaarininn,
ttýðu allir nema þeir, sem af tilviljun höfðu verið snertir
eða höfðu komist í snerting við sökudólginn. Voru þeir
eftir það taldir óhreinir, og skj'ldi fara með þá eftir sér-
stökum reglum og hreinsa þá, áður en þeir gætu vígzt
t’t niannlegs félags að nýju.
Minnir þetta alt mjög á bannfæi’ing kristinnar kirkju
tyr á tímum, og sannast hér, að fátt er svo nýtt, að ekki
l'afi áður þekst.
Kristniboð hefst.
f’annig var þá trú og trúariðkunum háttað í Skotlandi,
aður en ljós fagnaðarerindisins tók að ljóma yfir hæðir
°§ dali þessa fagra nágrannalands okkar. En nú tekur
að draga að þeim tíma, þegar kristnin fer að rækta sin
andlegu eilífðarblóm í sálum íbúanna.