Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 34

168
G. J.: Kringum Hvalfjörð.
Mai.
Gamla konan lagði milda áherzlu á þessar hendingar, og:
„Sá Guð er trúr, sem trúi eg á,
ég treysti ei öðrum lierra,
hans hlessuð forsjón hezt mun sjá,
nær bölið mitt skal þverra.
Sem aldan liafs þótt æði að strönd,
. ei of langt komist getur,
sín takmörk drottins hægri hönd
svo hverri mæðu setur“.
Þetta söng gamla konan fögrum rómi. Gamli maðurinn
hlýddi á sem í leiðslu, hvert orð var eins og græðandi
smyrsl í opna und, og hver hending eins og sárabindi.
Svo mikill var o,g er máttur trúarskáldsins.
Bíllinn þýtur áfram út rennslétta ströndina. í gegnum
minningadvalann heyri ég, að fólkið í bílnum er eitt-
livað að tala um Hallgrímskirkju í Saurbæ, þótti lítið
vit í að hafa veglega kirkju á svo afskektum stað, skól-
ar myndu koma í stað kirkna með tímanum. En á þess-
um afskekta stað lifði og starfaði þessi mikli andi í kyr-
þey að verkum, sem aldrei fyrnist yfir.
En livar sem Hallgrimskirkja stendur, verður eitthvað
af hinum fögru ljóðum hans að vera skráð þar innan-
veggja með skýru letri, því að steinninn kveikir ekki
eld i nolckurri sál, hvað mikið sem hann er skrevttur,
en það gjörir liið lifandi orð í sálmunum.
Mér hefir verið sagt, að yfir dyrum Þingeyrarkirkju
sé letrað þetta vers séra Hallgríms: „Þá þú gengur í Guðs
liús inn“ o. s. frv. Því liefir ráðið mikilmennið og bænda-
höfðinginn Ásgeir Einarsson, sem lét hringja kirkju-
klukkunum til þess að vísa viltum á veginn lieim. En
er kirkjuklukkunum nú á tímum hringt til þess að vísa
fólki á vegipn?
Nú er Saurhær og Ferstikla langt að baki. Minning-
arnar hverfa í gleymskunnar djúp.
Bíllinn rennur áleiðis.
Skrifnð i desember Guðbjörg Jónsdóttir frá Broddanesi.