Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 35

Kirkjuritið.
Hin seka kona.
Freistinganna grýtt er gata,
góði Jesú, veiztu það?
Veikri sál er vandi að rata.
Vegalausa í hverjum stað
bar mig undan stríðum straumi,
stund og stund í ljúfmn draumi.
Guð veit, livað ég' grét og bað.
Allir særa, allir grýta.
Enginn veitir hjálp né skjól.
Hreinir fallna fyrirlíta,
fram hjá rennur þeirra hjól.
Ein í minni örbirgð þungu
orð ég nam af þinni tungu.
Ljós mér skein frá líknarsól.
Lostin mörgu sorgarsverði,
síðan féll ég oft á jörð.
En ég' fann, þú varst á verði,
vaktir yfir sekri hjörð.
Þegár hyrðin þrengdi að lierðum,
þú varst sjálfur með í ferðum.
Þjáning er mín þakkargjörð.
Þig á göngu þyrnar særa,
þarf að græða rispu og sár.
Leyf mér þessa fórn að færa,
fyrst þú skilur breyskra tár.
Sárin fægð á fótum þínum
fel ég svo í lokkum mínum.
Drottinn Kristur, dýrðai’hár.
Jón Magnússon.