Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 36

í seinasta sinn.
Á héraðsfundi að Stórólfshvoli 18. júní 1940.
Það er ekki mjög oft, sem maður, eða menn, geta með
vissu sagt, að eitthvað sé í seinasta sinn“, enda þótt flest,
eða jafnvel alt, hér i tímanum, geti verið eða orðið í
seinasta sinn, hvenær sem vera skal. En nú er þó svo
ástatt lijá mér, að ég lilýt hæði að sjá og segja með vissu,
að hér er ég nú í seinasta sinnið sem svonefndur prófast-
ur, og sennilega einnig sem meðlimur þessarar samkomu,
að miklu leyti nokkuð jafnt, samkvæmt mannlegum og
guðlegum lögum, eins og allir kunnugir vita. En i þess-
ari nefndu stöðu minni hefi ég' nú staðið, ásamt yður,
kæru embættishræður og' fulltrúar, hér á þessum stað,
einu sinni á ári í 15 ár og auk þess margoft verið og
unnið með yður, og meðal safnaðar yðar, í svo mörg'
ár, að ég hefi ærið margs að minnast, og hlýt því að
finna mér hæði skylt og Ijúft að kveðja yður með nokk-
urum minningar- og skilnaðarorðum.
Já, minningarnar um og eftir samvistir og samstarf
í öll liðnu árin, með og meðal yðar allra, kæru prestar
og safnaðafulltrúar, eru margar, hæði á og frá þessum
blessaða kirkjustað og heima lijá yður, í kirkjum og
annars staðar, og langsamlega flestar þannig, að ég elslca
þær og þakka af lieilum hug, þaklca Guði fyrir yður
. og yður fyrir viðkynninguna, viðskiftin, viðgjörðirnar
og allar samvistirnar — og þá hlýt ég einnig að minnast
á sama hátt ýmsra mætra og mjög kærra látinna vina
meðal yðar.
En eins og eðlilegt var og er, liafa þó kynnin og við-
skiftin verið mest og' flest meðal vor prestanna — þó
líklega ekki nógu mörg né mikil um andleg efni. Og
þá lilýt ég einnig sérstaklega að minnast, og muna lengi,