Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 30

164
Guðbjörg Jónsdóttir:
Mai.
liækkar á lofti, og þá hlýnar, náttúran brosir, en það
er eins og angurværð í brosinu. Við förum franí hjá
mörgum býlum, þar sem „viðurstygð eyðileggingarinnar"
blasir við, þótt ekki sé beinlínis á helgum stað. En vafa-
laust eru þessir staðir þeim helgir, sem hafa lifað þar,
starfað og liðið, svo innilegt samband getur verið inilli
mannsins og moldarinnar.
Nú opnast Hvalfjörður, fagur og tígulegur, en alt of
mikið háður erlendu valdi. Sums staðar við strendur
Hvalfjarðar eru þeir helgidómar, sem harðleiknar ráns-
hendur mega ekki með fara. Það er ömurlegt, að fjörð-
urinn, sem séra Hallgrímur Pétursson bjó við, og liorfði
út á, þegar hann orti sín ódauðlegu trúarljóð, skuli nú
vera orðinn lierskiiialægi.
Fyrir botni Hvalfjarðar er landslagið ekki fagurt, þetta
fjall alveg ofan í flæðarmál, og vegurinn utan i því-
Fyrir fjarðarbotninum liefðu átt að vera sléttar, grös-
ugar eyrar, sem árnar hefðu liðast um eins og silfui'-
reimar á grænu klæði.
Vegurinn batnar lieldur, svo að hraðara er ekið. Þyr-
illinn lxlasir við. Minningar frá löngu liðnum öldum
seitla fram í hugann. Hörður, gæfulitla mikilmennið,
svikinn og veginn frá konu og börnum. Þó er önnur
sjón öllu átakanlegri, það er liin unga brúður lians,
Helga jarlsdóttir, þar sem hún stendur einmaha og hjálp-
arlaus með drengina sína á þessu Iiáa fjalli, Þyrlinunn
Og eins og skáldið segir:
„Þar leit hún nið’r af nípuskör
á nes og hólm og svikavör,
og' liugstór þerði harmtár snör,
sem hrundu á vanga fríðum“.
Nú lá annað fyrir en að fella tár, þessvegna þerði hún
harmtárin svo fljótt, þau voru kveðja hennar til hóhn-
áns. Vafalaust hefir engin jarlsdóttir stigið fæti á ís-
lands háu fjallatinda, nema Helga í þessari einstæðu
ferð.