Kirkjuritið - 01.03.1943, Qupperneq 6

76
Ásmundur Guðmundsson:
Marz.
Samskonar reynslu getum vér öðlazt hjá sjáurum og
leiðsögumönnum mannkynsins, sem sjá lengra og dýpra
en aðrir, af því aS þeir eru hafnir yfir eigingjarnar ósk-
ir og ástríður. Þeir sýna oss það, sem vér eigum sann-
ast og dýrast, og henda oss að fvlgja því. ViS það vex
einnig' krafturinn til trúmennsku við leiðsögu þess.
Dæmi ágætustu manna á öllum öldum votta það.
Eitt hið glæsilegasta þeirra og tilkomumesta er dæmi
Lúters í Worms. Honum hafði Ijómað ljós frá Kristi og'
fagnaðarerindi lians og hann komið við það auga á sam-
vizkufrelsi kristins manns og ævarandi gildi þess.
Nú átti á rikisþingi í Worms að neyða hann af stór-
veldum þessa heims, páfadæminu og' keisaravaldinu, til
að afneita sannfæringu sinni. Hann kemur þreyttur úr
langferð, einn síns liðs og fálæklega til fara inn í þing-
salinn fram fyrir keisarann og fjölda af stórmennum i
glæstum skrúða. Taki hann ekki orð sín aftur frammi
fyrir þeim, þá má hann búast við að verða líflátinn,
jafnvel brenndur á báli. Svipur hans var djarflegur og
röddin skær. Hann stendur lítið eitt álútur, talar lágt
og liógværlega, af fullri hugprýði og' djúpri sannfær-
ingu. Á eftir ræðu hans var skorað á liann að veita svar
króka og' refjalaust, og þá sagði hann orðin alkunnu:
„Geti menn ekki sannfært mig með vitnisburði Ritn-
ingarinnar né ljósum rökum, að mér hafi skjátlazt, þá
er samvizka mín svo gagntekin af Guðs orði, að ég'
hvorki get tekið neitt aftur né vil það, því að það er
hvorki tryggilegt né ráðlegt að breyta á móti samvizku
sinni“. Það er um þetta, sem skáldið kveður:
Og einn mót öllum stóð hann
í æg'ilegri höll,
og einn mót öllum vóð liann
á andans sigurvöll;
og öld af ótta starði,
i þeim ægði dix-fskan sú,