Kirkjuritið - 01.03.1943, Síða 30

100
Magnús .Tónsson:
Marz.
krömdu og sundurmörðu lijarta eins og Davíð eftir s\md
Iians. Og hverjir eiga í raun og sannleika meiri réttinn,
ef um rétt getur verið að ræða, þeir, sem dæma, eða þeir,
sem þurfa?
Mennirnir brjóta og mennirnir slökkva. Ekki aðeins
brjóta þeir brákaðan reyr, beldur allt, sem er minni
máttar, og ekki slökkva þeir aðeins dapran hörkveik,
beldur skærustu ljósin, sem Guð befir gefið þeim vit til
að tendra. Er þá ekki gott, að.Guð er öðruvísi? Að bann
er einmitt öðruvísi? Er ekki gott að kærleikur hans
varir, þó að mennirnir bati? Er ekki gott að bann reyn-
ist sannorður, þó hver maður Ijúgi? Já er ekki gott að
jafnvel það bezta hjá mönnunum sé þó, þrátt fyrir allt,
öðruvísi og fullkomnara hjá Guði.
í þýðingu Matthíasar Jocbumssonar á kvæði einu ensku
segir svo:
í sköpunardjúpi skaparans
vér skynjum hólma — lifið manns;
það girða eilíf undrahöf,
sem innilykja vöggu og gröf.
( Cowper).
Hlýtur ekki þetta að vera satt? Mannlífið er stórt,
veröld okkar mikil. En hvað getur hún verið annað en
bólmi einn í úthafi, já í veröld Guðs sjálfs? Og hvernig
á þá annað að geta ■'ærið satt en það, að Hann, sem liefir
myndað þetta allt, á þetta allt, stjórnar þessu öllu, og
beinir þessu öllu að sinu fjarlæga marki, bvernig á ann-
að að vera, en að hann sé öðruvísi en hinar smáu verur
á þessum lita hólma í sköpunarverkinu ?
Og hvílík er sú náð, sem oss hefir verið gefin með
þeirri opinherun, sem ldæddist holdi í frelsaranum Jesú
Kristi, að hann, sem er svona miklu æðri, einmitt hann
skuli vera sá, sem ekki brýtur reyrinn né slökkur hið
dapra ljós!