Kirkjuritið - 01.06.1946, Page 3

Kirkjuritið.
---------
Vor.
Ég elska þig, sólbjarta, vermandi vor,
sem vonirnar glæðir í hjarta.
Þú áræði veitir og þróttlausum þor
og þurrkar burt vetrarins hrímköldu spor
og braut ryður sumrinu bjarta.
Ég elska þig, sólbjarta, vinfasta vor,
sem vekur hvert frækorn af dvala.
Ég finn, hversu sumarið fetar þín spor
og færir um jörðina yaxandi þor,
svo blómin um tign þína tala.
Ég elska þig, sólbjarta, angandi vor,
þinn ilmur nú berst mér að vitum.
Er hérvist mín þrýtur og þverra mín spor,
ég þrái í sál mér hið eilífa vor
með björtum og lýsandi litum.
Þú, eilífi kraftur, sem vorið upp vekur
með vermandi aflinu og kuldann burt hrekur,
þinn máttur er falinn í frækorni smáu
í fljótum og dölum og tindunum háu.
Ég krýp á þinn fótstall, þú volduga vera,
vizka og kærleikur sprota þinn bera.
J.
J