Kirkjuritið - 01.06.1946, Síða 13

Kirkjuritið,
Handan við skólabrú.
Á aldarafmæli Menntaskólans í Reykjavík 16. júní.
Nú eru um átján ár síðan ég sá þá heilsast niðri í
Lækjargötu, tvo gamla menn. Annar var þjóðfrægt
skáld’, víðförull heimsborgari, veraldarvanur fjármála-
maður, kominn aftur heim til íslands eftir langa og við-
hurðaríka útivist. Hinn var prestur- í afskekktu kalli,
sem liann hafði þjónað alla sína æfi, frá því er hann
gekk frá altari dómkirkjunnar sem ungur maður á
vígsludegi sínum. Lifið hafði sett sín mót á háða. Nú
stóðu þeir hvor andspænis öðrum, féllust í faðma og
bróðurkossinn var harnslega innilegur.
„Nonni minn, — Nonni minn“, sagði skáldið við hinn
aldraða -prest. Og klukka tímans gekk aftur um rúm
fjörutíu og fjögur ár. Á þessu augnabliki voru það ekki
skáldið og embættismaðurinn, sem voru að lieilsast.
Það voru tveir ungir piltar, sem með hjartanlegum og
leiftrandi fagnaði voru að faðmast af græskulausri al-
úð. Samhuga gleði, samfélag liið innra, tengsl, sem lang-
ir lífdagar og mikil fjarlægð hafði teygt á, en aldrei
getað slitið, — það var þetta, sem Idasti við augum mér
á heiðum vordegi niðri i Lækjargötu fyrir 18 árum.
En af hverju segi ég þessa sögu? Ekki aðeins af því,
að í dag mun ég sjálfur hera stúdentshúfu gamla prests-
ins niðri í Lækjargötu, — heldur vegna þess, að þetta
litla atriði er mér einskonar lykill að deginum i dag, —-
°g jiessi dagur flytur boðskap, sem hefir gildi fyrir oss,
sem hér erum saman komnir.
J) Einar Benc'diktsson. 2) Séra Jón Finnsson, faðir höf.