Kirkjuritið - 01.06.1946, Blaðsíða 18

200
Ásmundur Guðmundsson:
Júní-Júli.
Eflir það er leiðir okkar skildu, fyrir áratug, sá ég
hann sjaldan. Prestaköll lians voru svo langt liéðan,
að hann átti ekki margar ferðir hingað í bæinn. En ég
reyndi eftir föngum að fylgjast með starfi lians. Hann
var vinsæll prestur og rækti iirestsstörfin af sömu alúð
sem námið fyr. Hann liafði yndi af þeim, ekki sízt af
kristindómsfræðslu barnanna. Meðan hann var prest-
ur á Skeggjastöðum, tók liann nemendur til sín á hverj-
um vetri, og á Raufarhöfn var hann skólastjóri ungl-
ingaskólans tvo síðustu vetur.
Þrek hans og þrautseigja urðu þjóðkunn fyrir rúm-
um tveimur árum, er hann lá 16 stundir í fönn á fjöll-
um uppi i blindhríð og ófærð, en fékk að lokum brotizt
til byggða, einn manna, kalinn á liöndum og fótum. Var
liann þá á heimleið úr embættisferð. Hann minntist á
þessa för við mig og taldi liana hafa orðið ofraun heilsu
sinni líkamlega. En ég hygg, að hugurinn hafi verið
jafn fús að færa slíkar fórnir fyrir prestsstarfið, hversu
oft sem þörf gerðist. Mér finnst ekkert lýsa honum bet-
ur en það.
Ég kom til hans síðustu dagana, sem hann iifði í
Landsspítalanum. llann talaði um nánustu ástvini sína
og hörnin i prestakallinu, sem liann hafði ldakkað til
að ferma. Þau ætluðu að bíða fermingar lijá honum,
ef hann næði aftur heilsu. Nú fór í hönd aldarafmæli
Menntaskólans í Reykjavík, og hann var 15 ára stúdent
og 10 ára kandídat. Kona Jians sat við rúmstokkinn og
birtu lagði yfir hann frá ástúð liennar. Það var vor og
sumar. Hann fann glöggt, live lifið hér á jörð getur búið
yfir miklu yndi. Atti hann nú að skilja við þetta allt?
Því, sem Guð vildi, var gott að taka. Ég minntist stund-
anna, þegar liann sat lijá mér á skólabekk. Svipur hans
nú lýsti því, Jive mildum þroslca liann liafði tekið síðan
við prestsstarfið. Yfir honum var lieiðrikja og ljómi, sem
benti til liátignar enn æðra og fegurra Jífs, er við mundi
taka.