Kirkjuritið - 01.06.1946, Síða 24

206 Jóhann Sclieving: Júní-Júlí..
Iiafa margar kirkjur og messa sjaldan í hverri. Þetta er
oft gert í Færeyjum.
Þá kem ég að því atriðinu, sem var tilefni þess að
ég skrifaði þessa grein. Það er þetta: Væri ekki gagn-
legt, að kristinfræðikennarar mynduðu með sér félags-
skap? Félögin ættu að vera allmörg. T. d. sitt fyrir Jivert
prófastsdæmi. Svo gætu þau myndað landssámhand.
En hverjir eiga að stofna þessi félög?
Ég vil skora á prófastana að gangast fvrir því.
Þá er félögin eru stofnuð, geta lcennarar ráðið ráð-
um sínum, rætt saman um tilliögun Jcennslunnar, styrkt
liverjir aðra í trúnni og útvegað liverjir öðrum mynd-
ir og Jvristileg kennslutæki.
Álmgasömum prestum getur elclci staðið það á sama,
Iivernig lcristinfræðikennsla er af liendi leyst i sóknum
þeirra. Svo mætti lialda stutt námskeið í kristnum
fræðum.
Ég álít þó, að menn vanti frelcar guðrækni en guð-
fræði, þó að staðgóða þelckingu Jjeri elvlci að lasta. Oss
vantar vakningu.
Einar skáld Benediktsson segir það hafa verið fávísa
vinnulconu, er hezt liafi kennt sér kristinfræði. Og
Matthías telur hina trúarlegu skyrtu, er móðir lians
gaf honum, hafa komið sér að mestu gagni.
Það á því eklci að lítilsvirða liina „fáfróðu“ boðbera
kristindómsins. Þeir ná ofl hezt til hjartans. Að ná til
lijartans! Það er þungamiðja þessa máls.
Ég kom fyrir fáum dögum í hús hér á Alcureyri.
Húsfrúin þar var svo hrifin af messugerð þeirri, er fram
fór í sambandi við kirkjufundinn, að hún lcvaðst lengi
að því húa. Henni þótti það tillcomumikið og hjart-
næmt að sjá og heyra hiskupana tóna. Og ræða ritstjóra
þessa rits hreif lijarta hennar. Þetta er engin skáld-
saga. Ég gleymdi að geta um það, að hin góðu hughrif
safnaðarins vermdu frá sér.
Það er farið að bera nolclcuð á strákapörum í hinum