Kirkjuritið - 01.06.1946, Qupperneq 32

211
Pétur Sigurðsson:
Júní-Júli.
nýju, enn þurfa menn að stingast í hjörtun og spyrja:
„Hvað eigum vér að gera?“ Og svarið mun verða nú
eins og áður: „Gerið iðrun .... til þess að endurlífgun-
artímar komi frá augliti drottins“.
Það er óhætt'að fullyrða, að á tímabilinu frá því um
aldamótin og fram að liinum síðustu árum hafi mikill
l'jöldi áhrifaríkra manna víðsvegar um heim þjösnast
áfram í einskonar lærdómsrembingi og þekkingarmik-
illæti. Efnisliyggja kom í stað guðshyggju, oftrúin á
mannlegan mátt í staðinn fyrir trúna á Guð, fríhyggja
og trúin á dauðann í stað trúarinnar á annað líf, trúin
á jarðríki i stað trúarinnar á guðsriki — himnaríkið.
Kuldi efnishyggjunnar lagðist eins og' isaldar-andi yfir
sálarlíf og allt hugsjóna- og vonalíf manna. Heimtu-
frekja og nautnasýki kom í staðinn fyrir þjónustufús-
Ieilc og fórnfýsi, og í stað þeirrar svölunar, sem trúin
og andlegt lif liafði veitl mönnum, komu hinir grugg-
ugu brunnar nautnalífsins. Kröfurnar urðu stöðugl há-
værari, en sanngirni og' skyldurækni ekki að sama
skapi. Auðmýkt var talin gunguskapur og hættuleg ó-
dyggð, og „ótti“ hæði við Guð og menn var sálfræðileg
meinsemd hæði í lífi einstaklingsins og uppeldi þjóð-
anna. Ekkert skyldi hræðast og ekkert þurfti að tigna,
„skrílmennið hrokaðist upp gegn tignarmanninum“, og
svo kom lirunið, því að liroki er falli næst.
Hvernig var hægt að prédika á slíkum tímum: „Últi
drottins er uppliaf vizkunnar og að þekkja hinn heilaga
er sönn hyggindi". — Hvað merkir þetta að óttast
drottin? Það merkir í sannleika þetta, íið óttasl af-
leiðingar gerða sinna, skilja, að til er eitthvert réttlæti
og að fótumtroða það lilýtur alltaf að liafa alvarleg-
ar afleiðingar. Maður, sem hættur er að óttasl allt, ótta-
ast afleiðingar rangsleitninnar og afleiðingar vondra
gerða sinna, hættur að gera greinarmun á sönnu og
iognu, réttu og röngu, ljótu og fallegu, heilögu og van-
lieilögu, hann er sannarlega kominn á hraut heimsk-