Kirkjuritið - 01.06.1946, Qupperneq 36

218
Prestastefnan.
Júní-Júli.
varið um lægðirnar í andlegu og siðferðilegu lífi stór-
þjóðanna. Þær þokast einnig hingað í norðurhöf og
valda veðrabrigðum í þjóðlífi voru. Það er þannig ekki
liæg't að verjast því að veita því athygli, hvernig lægðir
þær, er ófriðurinn olli á siðferðilega sviðinu, koma
hingað til vor og hafa áhrif á hugsunarhátt, trúarlíf og
siðgæði íslenzku þjóðarinnar. Vér þurfum að vera við
þvi búnir að taka við veðrabreytingunum, sem lægð-
irnar valda, til þess að tjónið verði sem minnst. Það er
mikið undir þvi komið, að kirkjan fylgist með þvi, sem
fram fer í þessum skilningi. Hún verður að vera vaxin
þeim vanda að vaka og vernda og veita öflugt viðnám
öllu því, sem ógnar oss og valdið getur tjóni.
Á slíkum tímum, sem nú ganga vfir heiminn, er til
þess ætlazt, að kirkjunnar menn séu í sérstökum skiln-
ingi vökumenn þjóðarinnar. Þeir eiga að vara við hætl-
unum. Þeir eiga að hrópa viðvörunarorðin svo Jiátt, að
þau liljóti að lieyrast. Og sérstaldega er það Jieilög
skylda vor, er vér sjáum, að liáskinn er yfir í siðferði-
legum efnum, að vernda börnin og æskulýðinn. Yér vit-
um allir, að nú er þess brýn þörf, að kirkjan slcilji þetta
lilutverk sitt. Ég get elcld liugsað mér, að nokkur ís-
lenzkur prestur sé um þessar mundir áhyggjulaus í þessu
efni. Vel væri, ef prestastefnan gæti orðið til þess að
opna enn betur augu vor fyrir ábyrgðinni, sem á oss
livilir, og leiðir fyndust til þess að leysa þann þjóðfé-
lagsvanda, sem vér stöndum gagnvart.
Það er enn ekki fagurt eða ánægjulegt um að litast í
heiminum. Ef lil vill liefir böl heimsins og neyð aldrei
verið jafn mikil og nú. Einlivers staðar sá ég nýlega, að
Imngurdauði vofir yfir fjórða Jiverju mannsbarni á
jörðunni. Þetta er ótrúlegt —- en sennilega er það salt.
Skelfingar afleiðingar ófriðarins eru enn ekki allar
komnar í ljós.
Neyðarópin hljóma um allan heim frá fólki, sem sér
engar vonir. Þjáning mannanna er svo stór, að engin