Kirkjuritið - 01.06.1946, Blaðsíða 68

250
Sigurður Ólafsson:
Júní—Júlí.
til Blaine. En að hætta við ferðina fannst mér ekki auð-
ið, eins og sakir stóðu.
Þessar liugsanir tóku styttri tíma en mig tekur að
seg'ja frá þeim. Þá var eins og við mig væri sagt:
„Treystu Guði fyrir þessu, hann mun finna veg út úr
þessum vanda, ef það er vilji hans, að þú haldir ferð
þinni áfram“. Hugsunin fyllti sál mína ljúfum friði,
og allur kvíði hvarf. Mér varð litið kringum mig, fólkið
var að fara og koma — allir að flýta sér. Rétt í þessu
sá ég mann í einkennishúningi járnbrautarþjóna; liann
seldi hlöð og ávexti á stöðinni. Ég kannaðist við Iiann,
hafði unnið með honum fvrir nokkrum árum og oft
átt tal við hann hin síðari ár, því. hann vann stundum
í Seattle—Vancouverlestinni, en Blaine var meðfram
Great Northern hrautinni. Maðurinn hét Charles
Strimi)le, af þýzk-amerískum ættum. Eg gekk lil hans,
ávarpaði hann með nafni, og kannaðist liann við mig.
Ég sagði honum i stuttu máli frá kringumstæðum mín-
um. Umyrðalaust lánaði liann mér þá upphæð, er ég'
við þurfti, en úr mitt tók hann að veði, sagði það vera
reglu, sem hann mætti ekki frá vikja. Nú fór ég og kevpti
farbréfið; þá vantaði klukkuna í stöðinni 15 mínútur
í níu, svo fljótt hafði allt þetta gengið. Settist ég nú
þakklátur og hrærður inn í lestina, og' fann til þess nú,
sem svo oft áður, að yfir mér, smælingjanum, var vak-
að af alltsjáandi auga Guðs. Ég sat uppi alla nóttina,
kom aldrei dúr á auga, svo djúpt hafði þetta atvik á
stöðinni snert við mér. En æfintýri mín urðu fleiri á
þessari eftirminnilegu ferð, áður en henni lauk.
Farþegalestin, sem ég ferðaðist með, var nr. 2, en á
máli járnbrautarmanna hefir það þá merkingu, að á
vissum stöðum verður sú lest að híða annara lesta; átti
einnig fleiri viðkomustaði, og var seinfærari en lest
nr. 1, en af þeirri lest hafði ég misst, eins og áður er
að vikið. Af þessum ástæðum sóttist leiðin seinna en
ella myndi. Klukkan 11 árdegis á miðvikudag (daginn