Kirkjuritið - 01.04.1947, Page 25

Kirkjuritið.
Á föstudaginn langa
Mér þykir hlýða að gera nokkra grein fyrir sálmi þeim, er
hér fer á eftir. Það var á föstudaginn langa 1939 klukkan 10 að
morgni, að ég lá veikur í rúmi mínu og hafði þá legið nær tólf
vikur oft mjög þjáður, að inn til mín kemur skínandi björt vera
og gengur að rúmi mínu. Ég sé strax að jjetta er frelsarinn.
Hann staðnæmist við rúmið og lítur undurblítt til mín. Mér er
ómögulegt að lýsa ástandi mínu á þessari stundu. Mér finnst
strax, ég þurfi að þakka lionum og hiðja hann, og á svipstundu
hyrja ég, eins og sálmurinn ber með sér. Ég framsetti sálminn
upphátt, og á meðan drjúpir veran höfði. Þegar ég er búinn,
lyftir hún upp blessandi liöndum yfir mig, gengur síðan að
herbergisdyrunum og hneigir höfði til mín. Sýnin var ekki
iengri. Eftir þennan atburð fékk ég allan frið og var kominn
á fætur eftir hálfan mánuð. Þess skal getið, að ég var vakandi,
er þetta skeði, og enginn i lierherginu nema ég. En sálminn
mundi ég orðréttan til uppskriftar.
Eg get hugsað mér, að ýmsar meiningar verði lagðar i þessa
frásögn mína, en við skyldum minnast þess, að þegar neyðin
er stærsi, er hjálpin næst, og Guð er ekki fjarlægur neinum af
okkur, því að í honum lifum, hrærumst og crum við. Guð gefi
okkur öllum náð til þess, að brjóta ekki þá blcssun af okkur.
Lag: Ó, þá náð uð eiga, Jesúin.
Sjá þú barnið seka, snauða,
sjá þú allan lífs míns liag.
Þú, sem kvöl og krossins dauða,
Kristur, saklaus leiðst í dag.
Mér þú ert svo mikils virði,
miskunn þína treysti eg á,
sjúkdóm minn og syndabyrði
seku barni tak þú frá.