Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 36

122
Kristinn Ármannsson:
Apríl-Júni.
til 1929, er hann gerðist skólastjóri kcnnaraskólans í
Jonstrup nálægt Ivhöfn.
Um prestsliæfileika Iians er ég varla dómbær, en ég
Iiygg, að hann hafi verið kennimaður i hezta lagi. Ræður
Iians voru vel samdar og skörulega fluttar. Við ræðu-
samningu var liann ákaflega vandvirkur, ni. a. sagði
liann mér, að hann semdi varla svo ræðu, að hann not-
aði ekki Nýja testametið á grísku við það, enda var hann
lærður vel hæði í grísku og latinu. 1 kirkjunni lagði hann
mikla áherzlu á, að söngurinn væri góður og sem flestir
tækju undir. Þegar sungið var, gekk hann sjálfur um
gólf í kirkjunni og söng hárri raustu til þess að örfa
söfnuðinn. Hann var heitur og einlægur trúmaður og að-
liylltist Grundtvigsstefnuna í trúmálum. Hann liafði þann
fagra sið á heimili sínu að syngja eða lesa ávallt slutta
borðbæn á undan aðalmáltíð dagsins. Hefir elzti sonur
hans, séra Dag, tekið upp þann sið.
Eins og áður er sagt, var Árni skólastjóri í Jonstrup
1929. Þar var hann til 1937. Þá var liann skipaður skóla-
stjóri kennaraskólans í Haderslev á Suður-Jótlandi. Mun
skólayfirvöldunum dönsku hafa þótt mikið við liggja að
liafa traustan og einbeitlan mann í þessari stöðu, við
skóla svo nærri þýzku landamærunum. Mun Árni að
flestra dómi hafa rækt þetta vandasama lilutverk með
dugnaði og samvizkusemi. Þessi vetur átti að vera hinn
síðasti í skólastjórastöðunni. Þegar ég kvaddi Árna síð-
astliðið sumar i sjúkrahúsinu í Odense, þar sem hann
var til stuttrar rannsóknar vegna kvilla þess, er siðar
dró hann til dauða, hugði hann golt til þess, að þá er
hann væri orðinn laus við skólastjórastarfið, gæti hann
gefið sig óskiptan við aðaláliugaefni sinu, Islandsmálum.
Ætlaði liann sér að koma lil íslands árið 1948 og dveljast
hér um nokkurt skeið. En þetta fór á annan veg. Kvilli sá,
er nýlega hafði orðið vart, ágerðist ört og leiddi hann til
dauða miklu fyrr en hann sjálfur og vinir hans höfðu
. húzt við. Hefir sonur hans, séra Dag, lýst síðustu ævi-