Kirkjuritið - 01.04.1947, Side 44

130
Sveinbjörn Högnason:
Apríl-Júni.
ekki verið eins í hvívetna, frekar en hinar ytri leiðir þeirra,
þótt stefnt sé að sania marki og reynt sé að þjóna liinum
sama herra og drottni. Ég hygg þá einnig, að í þvi felist,
fyrst og fremst, frjálslyndi andans, en aldrei i hinu,
liverjar skoðanirnar eru. Mestu andlegu uppreisnarmenn
liafa oft verið og eru enn liinir þrengstu og umburðar-
lausustu um anriara trú og skoðanir. Sá einn, sem fengið
licfir fullt öryggi og jafnvægi liugans og frið sálarinnar í
trú sinni, gctur verið umhurðarlyndur og hjartsýnn um
annara trú, þótt veik sé og ófullkomin, að þeirra dómi.
Þeim verður elskan til Krists uppspretta mannelsku, lióg-
værðar og víðsýnis. Þannig var séra Ófeigur.
Ég veitti því athygli, að þau 20 árin, sem ég álti því
láni að fagna, að kynnast séra Ófeigi á Fellsmúla og vera
mcð lionum við margvisleg tækifæri, þá var honum eigin-
legra að lofa en að lasta aðra menn, og með viðurkenn-
ingarorðum um viðleitni annara og trú þeirra vann hann
frekar en með ádeilum og dómum. Kom þar í ljós lunn
liyggni og djúpvitri uppeldis- og sálfræðingur, sem liann
var. Þannig styrkti liann oss presta sína í prófastsdæminu,
glæddi starfslöngun vora og vilja. Ég minnist þess, að
oft, er eitthvað har á góma, sem lionum var andstætt,
mælti liann venjulegast á þessa leið: „Mér fellur það
ckki“. Aðra dóma eða ádeilur þekkti ég ekki frá hans
hendi. En slík orð af honum töluð voru mér oft áhrifa-
meiri en mælskustu ádeilur annara manna. Grandvar-
leiki sá, sem lionum var svo eiginlegur, í orðum og' gjörð-
um og allri umgengni, orkar vissulega meira á aðra menn
en orðgnótt og! háfleyg orð, liversu fimlega og livasst sem
þau eru flutt.
Á einhverjum mestu umróts- og byltingatímum, sem
yfir þelta land liafa gengið í andlegnm efnum, mun ó-
liætt að fullyrða, að séra Ófeigur hafi reynzt einn hinn
farsælasli og trúasti þjónn íslenzku kirkjunnar og að
hann Iiafi verið sómi og fyrirmynd í.stétt sinni og Iialdið