Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 91

Kirkjuritið.
Akraneskirkja 50 ára.
177
fólkið var í'lcst. Þarna var farin sú leið, sem kirkjan lief-
ur oft farið síðan, að líta til lialdkvæmra sjónarmiða og
skapa sér þannig heppilegri starfsskily-rði, og eru nú liá-
værari raddir um það en nokkru sinni fyrr.
Þessi kirkja, er nú lieldur afmæli sitt, er enn fallcgt og
virðulegt hús, og vel við haklið. Hafa einstakir menn svnt
henni mikla rækt og höfðingsskap, þó að nöfn verði ckki
nefnd liér. Hún stendur í miðjum bænum við fjölfarna
gölu, og klukkur lvennar tala til þin og segja: Gakktu í
hús Drottins. Og mörg eru þau minningaböndin, er tengja
hug þinn þessu Drottins liúsi. Hér liefir þú átt og munt
eiga margar mestu helgistundir lífs þíns. Hér hefir þú
unnið in dýrstu heit, gefið þig Jesú Kristi og leiðsögu hans
á vald á fermingardaginn þinn. — Ilér liefir þú e. t. v. unn-
ið hjúskaparheit þitt og beðið Guð að blessa tryggðarsátt-
uiála þinn. Vera má og, að þú hafir liér borið harn þitt að
skírnarlauginni mcð bæn á vör og bæn í hjarta. Og þó eng-
inn viti fvrirfram, livar vaggan liinzta muni standa, þá
henda nokkrar líkur til þess, að liingað verði horið lík þitt
liðið og Droltni falin önd þín til liinztu náða.
Hér hefir kirkjuliús þitt staðið með opinn faðminn,
«g hoðið þér að hlusta á Guðs orð, að heyra fagnaðarboð-
skapinn um Jcsúm Krist, sigur lians yfir dauðanum og sól-
arljóð hans um kærleika Guðs til syndugra manna. —
”hig varð glaður, er menn sögðu við mig: Göngum i hús
Drottins“, kvað hið fornhebreska sálmaskáld. En liversu
líiiklu dýpri ætli ekki gleði vor kristinna manna að vera,
°g fúsleikinn meiri að g'anga i Drottins liús en hans, ekki
aðeins við hátíðlegustu tækifærin, heldur og oftar, þvi er-
hidið er æ liið sama við þig.
Þegar ég var lítið harn, hugði ég, að kirkjan væri ekkert
nema kirkjuhúsið í sókninni heima, en hrátt komst ég að
vaun um það, að fleiri kirkjur eða kirkjuhús voru til. Og
svo var mér auk þess sagt, að til væri önnur lönd langt í
hurtu, og þar væru einnig kirkjur. Þegar ég fór að læra
kverið mitt, víkkaði kirkjuliugtakið, og mér varð ljóst, að