Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 53

TRÚIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN 121
og að börnin eigi að skíra, svo að þau, færð Guði í skím-
inni, verði tekin til náðar hjá Guði.
Vér fyrirdæmum endurskírendur, sem hafna barnaskírn
og fullyrða, að börnin verði hólpin án skírnar.
17. gr.: Enn fremur kenna þeir, að Kristur muni birt-
ast við endi heims, til að halda dóm, og muni uppvekja
alla framliðna, gefa guðhræddum og útvöldum eilíft líf
°g ævarandi fögnuð, en fyrirdæma óguðlega menn og
djöflana, svo að þeir pínist eilíflega.
Þeir fyrirdæma Endurskírendur, sem kenna, að endir
oiuni verða á hegningu fyrirdæmdra og djöflanna.
Gr 18. gr.: „Þeir fyrirdæma Pelagiana og aðra, sem
kenna, að vér, án heilags anda af einberum náttúrlegum
kröftum, getum elskað Guð yfir alla hluti fram, og sömu-
leiðis fullnægt boðorðum Guðs eftir verulegu eðli verk-
anna. Því að þótt náttúrlegir kraftar geti nokkurn veginn
framkvæmt hin ytri verk (t. d. haldið höndunum frá þjófn-
aði og manndrápi), þá geta þeir ekki vakið hinar innri
hreyfingar, t. d. guðsótta, traust til Guðs, skirlífi, þolin-
mæði.“
1 Apologia confessionis útskýrir Melanchton
erfðasyndina enn fremur þannig, að þó að þeir hafi í
goðri meiningu nefnt hana sjúkdóm, þá sé hér um ger-
spúlingu í mannlegu eðli að ræða, eðli mannsins sé synd-
Ugt og gerspillt frá fæðingu. Fóru siðbótarmennirnir í
Þossu efni lengra en ýmsir skólaspekingar miðaldanna, sem
efuðust um, að menn yrðu dæmdir til eilífrar glötunar
Vegna erfðasyndarinnar eingöngu, og töldu hana fremur
hrmldómsástand en spillingu á sjálfu eðli mannsins. Seg-
ir Melanchton, að samkvæmt 1. Mósebók hafi manneðlið
með syndafallinu eigi aðeins orðið undirorpið dauðanum
°g alls konar líkamlegum meinum, heldur og selt undir
yald djöfulsins. Sé því manneðlið í þrældómi hjá djöfl-
luum, sem tæli það til óguðlegra hugsana og hreki það út
* hvers konar synd og villu. Síðan sannar hann það með
úh, að menn réttlætist aðeins fyrir trú.