Kirkjuritið - 01.04.1950, Qupperneq 57

TRÚIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN
125
„Seg Israelsmönnum: Þér eruð harðsvíraður lýður; væri
ég eitt augnablik með þér á leiðinni, mundi ég tortíma þér.“
En reyndar var ekki að búast við öðru, þegar einu sinni
var búið að leggja mannkynið undir vald djöfulsins, og
mátti Guð vel vita þetta.
1 sjálfu sér er ekkert að athuga við það, þó að frum-
stseðar og vart hálfsiðaðar þjóðir geri sér jafn barnalegar
°g óþroskaðar hugmyndir um Guð sinn. Hitt vekur meiri
furðu, að nokkur menntaður maður nútímans skuli geta
látið sér koma til hugar að trúa á þetta sem heilagan
sannleika, eða líta á það öðru vísi en það auðsjáanlega er:
hugarburð löngu liðinna alda. Vér gætum alveg eins vel
trúað vorum eigin goðsögum úr forneskju, og eru þær þó
yngri hugmyndasmíð.
Það hefir staðið nokkurn veginn augljóst fyrir öllum,
sem nokkuð hafa viljað vita, síðast liðnar aldir, að sagan
Um sakleysisástand mannkynsins í upphafi og syndafallið
er ekkert annað en barnaleg þjóðsaga, hér um bil um-
snúningur á veruleikanum.
Eden mannkynsins var aldrei annað en hrægrimm villi-
uiennska, og það er þessi fortíðararfur, sem mannkynið
er að reyna að vaxa frá. Verður öll guðfræði miklu skilj-
anlegri, ef fallizt er á þetta viðurkennda sjónarmið vís-
indanna. En frá misskilningi á þessu stafa mestu kynstur
af heimskulegri guðfræði liðinna tíma. Þeir Ágústínus og
Tómas Aquinas voru t.d. í dauðans vandræðum með erfða-
syndina, af þeirri ástæðu, að þeir trúðu ekki því, að sálin
stafaði frá foreldrunum, heldur væri hún sköpuð af Guði
nieð hverjum manni. Hins vegar töldu þeir, að það væri
einkum sálin, sem syndgaði. En ef sálin erfðist ekki,
hvernig gat hún þá erft synd Adams? Báðir þessir vís-
indamenn gáfust upp við að skýra þetta, og svo hefir fleir-
um guðfræðingum farið. En þeim var nokkur vorkunn;
þeir voru börn sinna tíma í þekkingu.
Þeim, sem nú vilja vekja upp slíka guðfræði, er hins