Kirkjuritið - 01.04.1950, Síða 59

TRÚIN Á DAUÐANN OG DJÖFULINN 127
efnum, nema bíða tjón á sálu sinni, og lenda í endalausu
myrkri og ógöngum.
Séra Sigurbjörn viðurkennir það nú hreinlega, að hann
skilji ekki syndafall mannsins og hafi engin ráð með að
útskýra það. Samt þykir honum sjálfsagt að trúa á þessa
kreddu. Svona lagaða guðfræði kalla ég „dauðans au-
virði“, svo ég noti aftur hið snotra orðalag hans sjálfs.
Það er engin guðfræði. Það er fátæklegasta hjátrú.
Guðfræði er fyrst og fremst vitsmunaleg greinargerð
trúaratriðanna. Og fyrir þessa vitsmunalegu greinargerð
hafa andlega þroskaðir menn smám saman leitazt við að
hreinsa burt úr trúarbrögðunum ýmsar barbariskar hug-
myndir og helgisiði, sem tilheyrðu liðnum tíma, eins og
t- d. þær hugmyndir, að guðirnir heimti mör og blóð fórn-
ardýra til að vera ánægðir.
Ef aftur á að fara að leiða hinar villimannlegu hug-
wyndir til öndvegis, er það merki um afturför í andleg-
um þroska. Það er að taka skrefið aftur á bak í þróunar-
sögunni.
Ef um syndafall væri að ræða, þá væri það syndafall,
ef mannkynið færi aftur að trúa á bábiljur, sem allir sæmi-
lega upplýstir menn eru nú fyrir löngu vaxnir frá.
Sr. Sigurbjörn þykist hafa sterkan grun
Guðfræði um, að ég muni lítið hafa tafið mig við að
Barths. ,,ígrunda“ guðfræði Barths. Um þetta má
hann hugsa, hvað sem hann vill. Ég mun
°ú samt sem áður hafa verið farinn að ígrunda þessa guð-
fræði, áður en hann sleit barnsskónum fyrir um það bil
aldarfjórðungi síðan. En þá var guðfræði Barths ný guð-
fræði og ætti því eftir hugmyndum sr. Sigurbjarnar að
vera gengin úr gildi nú. Þó hefir hann látið þýða ritsmíð
eftir þennan postula í I. árg. Víðförla, 4. hefti, og nægir
hún nokkurn veginn til að gefa skýra hugmynd um há-
úeygi þeirrar guðfræði. Verður nú vitnað til speki þess-
arar um stund.
Ritsmíðin fjallar um úrslitabaráttu, sem háð er milli