Kirkjuritið - 01.02.1955, Blaðsíða 8

54
KIRKJURITIÐ
kynslóð og ekkert barn vera þar undan skilið. Hún flyzt
ekki milli kynslóðanna eins og dauður arfur, heldur er
hún líf. Ég veit, að þetta er mikið starf og krefst ein-
lægni og alúðar fram í hverja æð og taug. Það er megin-
þáttur, sem heldur prestsstarfinu uppi. En ekkert er yndis-
legra né áhrifaríkara. Presturinn getur átt greiða leið að
hverju barnshjarta og eignazt börnin að vinum, sönnum,
tryggum, dásamlegum, er verma hug og hjarta til æfi-
loka.
En leiðir prests og fermingarbarna eiga ekki að skilja
við ferminguna. Þó fer svo oft, því miður, og getur fleira
valdið en fjarlægð í bókstaflegri merkingu. Það er sorgar-
saga, sem ekki er að dyljast, að fyrsta altarisganga ferm-
ingarbarnsins er ósjaldan einnig sú síðasta. Ef til vill eiga
foreldrar þess og eldri systkini eða aðrir vandamenn
nokkra sök á því, er þeir fylgja ekki fermingarbarninu
til altaris. Samverustundum prestsins og fermingarbarn-
anna lýkur og oft með fermingunni. Gegn þessu verður
að hamla, og það hefir tekizt ýmsum prestum með góð-
um árangri.
Fyrir allmörgum árum var þetta mál rætt á presta-
stefnu, og bundust þá prestar samtökum um það að stofna
hver í sínu prestakalli kristileg ungmennafélög, og voru
fermdu unglingarnir einkum hafðir þar í huga. Þeir, sem
þetta hafa gjört, hafa uppskorið af því mikla blessun.
Þeir hafa talið sig stíga með því stærsta gæfusporið í
prestsskap sínum og nýja, bjartari tima renna upp. Hið
sama hefir gilt um það, er prestar hafa tekið að starfa
af alhug í þeim félögum, sem fyrir hafa verið, svo sem
skátafélögum, unglingastúkum og ungmennafélögum.
Einnig veit ég um samtök, er prestur hefir myndað með
fermingarbörnum sínum um það, að þau minntust árlega
fermingarafmælis síns með því að ganga til altaris. Haldið
áfram á þessari braut, og látum það vera markmið vort,
að kristilegt félagsstarf verði með æskulýðnum í hverju
prestakalli landsins.