Kirkjuritið - 01.02.1955, Qupperneq 37

STARF FYRIR SJÚKA
83
ins, kunnáttumannsins. Vér verðum að taka þeirri staðreynd,
að vér erum lítils og jafnvel einskis virði á því sviði. En þess,
sem af oss er krafizt, er að létta sjúklingnum stríðið, kvölina,
sem sezt að í sál hans, lægja baráttuöflin og gera honum allt
bærilegra, hvað snertir hans hugsana- og tilfinningalíf, og
stemma geðhrif hans að öruggum ósi jafnvægis og öryggis,
svo að hann verði sáttur við lífið, Guð og menn, í hvaða efni
sem komið er heilsu hans, og þó að ekkert sé fram undan,
nema hið eina og óhjákvæmilega.
En þetta er líka mikill vandi, sem aldrei getur orðið neinn
utanbókarlærdómur, ekkert sem fer eftir ákveðnum reglum
eða föstu formi, ekkert sem á skilt við handverk, en byggist
fyrst og fremst á innsæi, sem Drottinn hefir gætt lífi samúð-
arinnar, kærleikans og skilningsins, er byggist á trú og ein-
lægum huga að vera þjónar hans, sem alla hluti hefir gjört og
hefir allt í hendi sinni.
Og þetta innsæi verður að auðgast og þroskast með hjálp
trúarinnar og bænarinnar og þess, sem jafnframt er lagt vegna
starfsins upp í hendur mannanna frá ómuna tíð, öllum þeim, sem
þjónar vilja vera, og þá ekki sízt prestunum, en það er mann-
þekking. Mannþekking fæst í starfi — í því að umgangast
menn, kynnast þeim og vilja þeim vel, og hún skýrist og
kemur að hagkvæmara gagni, ef vér tileinkum oss jafnframt
aðstoð sálvísindanna, og þá einkum, er snertir hið praktiska
svið hennar.
í þeim efnum verðum vér þá einkum að gera oss ljóst, að
skapgerð manna er harla ólík og sama aðferðin á ekki við
alla, og að líkamsbyggingin getur jafnvel verið oss ofurlítið
leiðarljós, upplag, uppeldi, lífskjör og lífsreynsla, sömuleiðis
og nauðsynleg kynni. Skapgerðareinkenni manna koma ávallt
eitthvað í ljós og skal það ekkert rakið nú, en allir vitum vér,
að sumir eru fljótir og hrífast, og megum vér þá einnig oft
gera ráð fyrir, að skjót hrifning getur fljótt dottið niður,
sömuleiðis, að aðrir eru seinir til en sterkir og einbeittir, þegar
þeir hafa sannfærzt að fullu. En það, sem vér fyrst og fremst
skulum hafa hugfast, er vér viljum telja kjark og þrótt í
sjúka menn og vitanlega aðra og viljum létta þeim lífsstríð
°g það, sem á þá sækir, að gera það af víðsýni innsæisins
°g ekki reyna að steypa þá í eitthvert sérstakt form, vort