Kirkjuritið - 01.03.1955, Qupperneq 11

ÞJÓÐIN OG FRAMTÍÐ KIRKJUNNAR 105
að eflingu sinni. Margir þættir þess máls hafa verið ræddir
oft og víða, enda hlýtur það að vera hið mesta umhugs-
unar- og umræðuefni allra starfsmanna kirkjunnar. Hér
skal aðeins drepið á eitt atriði, sem þar kemur til greina,
og er það í sambandi við það, sem þegar er sagt, um nýjar
kirkjulegar hreyfingar og nýjan áhuga erlendis á þeim
málum.
Það virðist æskilegt, að ungir menn, prestlærðir og
enda leikir, sem eiga sérstakan áhuga á þessum efnum,
fari utan til að kynnast því, sem þar er að gjörast í
endurvakningu kristilegs og kirkjulegs áhuga og starfs.
Geta þeir síðan orðið til þess að fræða og vekja, þegar
heim kemur. Ég efa ekki, að þær ferðir, sem ungir menn
þegar hafa farið slíkra erinda, hafi orðið til góðs, en
þær þurfa að verða fleiri. Slíkar ferðir, svo og heim-
sóknir ungra erlendra kristinna áhugamanna gætu að
mínu viti orðið til þess að glæða kirkjulegan og kristi-
legan áhuga, því að vitanlega er gjört ráð fyrir því, að
þessir ungu menn birti reynslu sína, hefji áróður fyrir
málefninu og sýni ávextina í starfi sínu. Ég nefni hér
unga menn. Það er hvort tveggja, að þeirra er framtíðin
og starfsdagurinn fram undan, svo og hitt, að ungir menn
hafa ekki sízt áhrif á jafnaldra sína og æskulýðinn yfir-
leitt.
Ég mun ekki gjöra þetta mál lengra. Þessum fáu orðum
er í raun og veru ætlað það eitt, að fá oss til að athuga
enn einu sinni, hvar vér stöndum, og skyggnast kringum
oss á sviði menningar- og siðgæðislífs þjóðar vorrar. Vér
lítum á dökku hliðina; þar er baráttusvæðið. En vér lítum
einnig á hina bjartari. Þar gefst oss von um betri tíma,
von um að Guð leiði oss og aðrar þjóðir upp úr öldu-
dalnum. En sameiginlega eigum vér að bindast þeim
ásetningi, að vera ötulir og trúir starfsmenn Guðs ríkis
með þeirri bæn, að hann gefi kirkju lands vors nýjan
lífsþrótt þjóð vorri til blessunar.