Kirkjuritið - 01.03.1955, Blaðsíða 20

114
KIRKJURITIÐ
Krists í leirinn hið þriðja sinn, svo að nú mun guðlegt veldi
þess allra mest, en samt ekki enn eins og Einar vildi. Meðan
hann stóð þar og vann, fann hann ekki til þjáninganna, og
hann lauk verkinu, hinztu kveðju til lífsins á jörðu og þjóðar
sinnar.
VI.
Um engan sona sinna var þjóðin meir sammála en um
þennan hógværa, hlédræga og hjartahlýja mann, að hann væri
snillingur og göfugmenni. Verk hans voru stolt hennar — sí-
vaxandi auðlegð. Þjóðin saknar hans öll og vottar ástvinum
hans hluttekningu.
Þungt er tapið. Það er vissa.
Þó vil ég kjósa vorri móður,
að ætíð megi hún minning kyssa
manna, er voru svona góðir,
að jafnan eigi hún menn að missa
meiri og betri en aðrar þjóðir.
Daginn fyrir andlát hans kom ég til hans. Hann var mjög
þjáður, en heilsaði mér og kvaddi mig með yndislegu, björtu
brosi. Hreinleiki þess var svo mikill og ástúð, að ég hefi ekkert
fegra séð. Mér var það ljóst, að hann var í senn einhver mesti
og bezti maðurinn, sem ég hefi kynnzt um æfina, og átti að
baki dýrlegra æfistarf fyrir Island en flestir aðrir allt frá
upphafi byggðar þess.
Og nú er hann á förum.
En mér var rótt engu að síður.
Hvílík gjöf frá Guðs hendi var þessi maður ættjörð vorri
og hvílíkan arf léti hann eftir sig komandi kynslóðum um
aldaraðir. Brosið í augum hans var endurskin frá eilífum
elskunnar loga. Ég vissi og fann, að það gat aldrei dáið.
Einar Jónsson er horfinn heim — til upphafs síns, inn í
Guðs eilífa ljós.
Alda aldanna rís og hnigur og hrífur með sér kynslóðirnar
hverja af annarri, gamla, unga, glaða, hrygga, hrausta, veika.
Ekkert fær stöðvað, fremur en smábarnshönd straum mikilla
vatna. Áfram, áfram, endalaust. Og innan lítillar stundar erum
vér öllum horfin héðan.