Kirkjuritið - 01.03.1955, Blaðsíða 33

TRÚRÆKNI OG ÞJÓÐRÆKNI
127
„hjartað, sem undir slær“, það innra líf trúarinnar, sem
fundið hefir sér framrás í hinni ytri félagslegu starfsemi
og ósjaldan borið vitni svo mikilli fórnfýsi og fórnfærslu,
að til fyrirmyndar má telja. Tekur það ekki síður til
kvenna en karla, því að kvenfélög vestur-íslenzku kirkju-
félaganna hafa verið þeim stoð og styrkur.
En þvi grundvallaratriði, hver máttarvaldur trúin var
í baráttu frumherjanna íslenzku vestan hafs, lýsti séra
Jónas A. Sigurðsson eftirminnilega í ræðu fyrir minni
landnemanna á 50 ára afmælishátíð íslenzka landnámsins
í Norður-Dakota (1928). Séra Jónasi, er var þjónandi
prestur þar í byggð snemma á landnámsárunum, fórust
þannig orð:
„Naumast ber nauðsyn til að taka það sérstaklega fram
i minni slíkra manna, að sálin í öllu lífi, hjá þorra land-
nemanna, var kristindómurinn. Lífsþróttur þeirra, lög-
hlýðni og viðskiptasigur, grundvallaðist jafnan á trúar-
lífinu. Það var hinn andlegi jarðvegur þessa landnáms.
Kirkjur þeirrar kynslóðar eru einungis einn þáttur hinnar
ytri tilbeiðslu. Það, sem maðurinn hugsar, það er hann.
Byggðin þessi er þá einnig vottur um þeirra sálarlíf og
trúaröryggi."
í einkar athyglisverðri ritgerð, sem séra Kristinn K.
Ólafsson, fyrrverandi forseti Kirkjufélagsins lúterska,
skrifaði í 60 ára afmælishefti Sameiningarinnar (1945),
fórust honum þannig orð: „Um söguna (þ. e. íslenzka
hirkjusögu vestan hafs) má auðvitað deila, en þeirri stað-
reynd verður ekki hrundið, að þrátt fyrir smæð íslenzka
Þjóðarbrotsins í Ameríku, hefir það varðveitt sjálfsmeð-
vitund og mál í fyllra mæli en jafnvel mörg stærri þjóðar-
bi-ot, er hingað hafa komið. Til dæmis er nú meiri ís-
lenzka notuð í íslenzkum kirkjum hér en hlutfallslega á
sér stað um önnur útlend mál hjá öðrum seinni tíma inn-
flytjendum alstaðar þar, sem eg þekki til.“
Nokkur breyting mun að vísu hafa orðið í áttina til
enskunnar á þeim níu árum, sem liðin eru síðan þessi