Kirkjuritið - 01.04.1957, Side 10

152
KIBKJURITIÐ
ari. Langmesta kraftaverk Krists er kærleiksvald hans. Allir, sem einlæg-
lega á hann trúa, finna, hversu undursamlegur, yfirnáttúrulegur og alráður
þessi kærleikur er. Hann er óskýranlegt fyrirbæri, ofvaxið hugsuninni, á
einskis manns valdi. Nýr Promeþevur hefir flutt til jarðar þennan heil-
aga eld, sem hinn mikli eyðandi, tíminn, getur hvorki fölskvað, né sett
nein ævimörk.
Eg hugsa oft um þetta, og undrast það mest af öllu; og það sannar
mér alveg óhagganlega guðdóm Krists.
Já, króna og keisaradæmi hafa varpað sínum skæra ljóma á líf mitt,
og ævi ykkar, Montholon og Bertrand, hefir endurvarpað þeim dýrðar-
ljórna, eins og kúpull Invalidekirkjunnar, sem gylltur var að minu boði,
endurkastar sólgeislunum. En það er nú á þetta fallið, gyllingin hefir
smám saman látið á sjá. Óhamingjudemburnar og svívirðingarhretin, sem
dynja á okkar daglega, má gyllinguna að lokum alveg af. Við erum að-
eins blý, herrar mínir, verðum senn að dufti.
Slíkt er hamingjuleysið hinna miklu manna. Þetta eru þau örlög, sem
vofa yfir Napoleon mikla. En sú hyldýpisgjá á milli eymdardjúps míns og
hins eilífa veldis Krists, — hans, sem er hafinn á valdastól, tignaður,
elskaður og dáður, af öllum alheimi.
Er þetta aS deyja? Er þaS ekki miklu fremur aS lifa?
Einn aí vottum dagsins
í dag.
í Morgunblaðinu 20. marz þ. á. er merkilegt og skemmtilegt
viðtal, sem M. hefir átt við einn hinna miklu athafnamanna.
er staðið hafa að framförum síðustu áratuga, Sturlaug Einars-
son, skipstjóra. Þetta er karl í krapinu, sem fátt hefir látið sér
fyrir brjósti brenna, ekki slakað á klónni að óþörfu, alltaf farizt
giftusamlega, og stýrt skipi sínu heilu til hafnar. Fært mikla
björg í þjóðarbúið. Verið allra manna glaðastur. Vitnisburður
hans um mestu lífsgildin er eftirtektarverður. Honum farast
m. a. svo orð.
— Þú trúir því kannske ekki, en ég les bænirnar mínar á
hverju kvöldi.
Hér eru lokin á samtalinu:
— En segðu mér, hvernig leið þér í mannskaðaveðrinu 1906?
Nú hlær Sturlaugur hátt og baðar út höndunum: