Kirkjuritið - 01.04.1957, Blaðsíða 19

NESKIRKJA FIMMTUG
161
Og hingað vér komum með klökka lund
á kveðjunnar hinztu, þungu stund
að líkkistu látins vinar.
En út yfir dauðans dimma liaf
til dýrðarlanda oss sýnir gaf
með gróandi líf á vöku völlum
og vorsólarglit á lífsins fjöllum.
Já, hér er svo margt að minnast á,
við margt að gleðjast og sákna og þrá.
En hitt er oss líka í liuga.
Vér hljótum að sjá með sárri hryggð,
oft sál vor var sljó og lítil dyggð.
Því styrki Drottinn vorn veikan vilja
að vaka og hiðja, að nema og skilja.
Þitt hlutverk, kirkja, er að beina oss braut
til bjartara lífs gegnum sorgir og þraut.
Þinn kross bendir liugsum til hæða.
Ef byggja skal fegri og bjartari heim,
hvert brjóst þarf að geyma og vaxta þann seim,
sem þjóðirnar gerir að meiri mönnum
og máttugri af trú og kærleika sönnum.
Þá guðsríki kemur og grær á jörð,
um góða hirðinn sér fylkir hjörð
og frið hans í hjarta finnur.
Þá friður þróast um foldarból
og frelsis hækkar á lofti sól.
Því fetum hugdjörf til framtíðarlanda,
þótt fallirðu, kirkja, þitt merki skal standa.
Arnór Sigmundsson, Árbót.
Getur nokkuð verið glæsilegra en að gera fáar kröfur, og uppfylla
Þ*r sjalfur? — Emerson.
11