Kirkjuritið - 01.04.1957, Page 20

Cifið eftir dauðann
(í enska blaðinu „Church Times“ hefir undanfarið verið greinarflokk-
ur um lífið eftir dauðann, og liafa greinamar vakið mjög mikla athygli.
Síðasta greinin, sem mér hefir borizt, er eftir J. W. C. Wand Lundúna-
biskup, og fer hún hér á eftir í íslenzkri þýðingu Á. G.)
I umræðum um lífið handan grafar er venjulega gengið að því vísu,
að eilífðarörlög einstaklingsins fari eftir siðgæðisþroska hans hér í lífi.
Kærleiksverk manna skeri úr því, hvort þeir verða hólpnir eða fordæmd-
ir. Siðgæði er það, sem öllu skiptir. Biblían leggur auðvitað áherzlu á
þetta: Þeir, sem gott hafa gjört, skulu ganga inn til eilífs lífs, en þeir,
sem illt hafa aðhafzt til eilífrar refsingar.
En það er annar greinarmunur gerður í Biblíunni, milli þeirra, sem
trúa, og hinna, er ekki trúa. Þar er ekki lögð áherzla á siðgæðisþróttinn,
heldur á trúna. Þessa gætir einkum hjá Páli, er kennir það, að upprisan
sé eingöngu komin undir samfélaginu við Krist. Og Drottinn vor segir
sjálfur blátt áfram í fjórða guðspjallinu: „Sá, sem trúir á mig, hefir
eilíft Iíf.“ I Opinbemnarbókinni er lögð sameiginleg áherzla á hvort
tveggja, því að þar em þeir, sem ekki trúa, nákvæmlega hinir sömu sem
þeir, er vondir eru siðferðilega. En þetta var mitt í harðri hrið milli
ríkis og kirkju, þegar menn urðu að taka ákveðna afstöðu öðru hvoru
megin.
ÞEIR SEM EKKI TRÚA.
Á rólegum tímum hefir ekki verið gjörður jafn skarpur greinarmunur.
Þá hefir reynzt ókleift að telja það algerlega eitt og hið sama að trúa
og vera góður og að trúa ekki og vera siðferðilega vondur. Vér vitum,
að margir kristnir menn hafa ekki lifað því lífi, sem samboðið var
játningu þeirra, og vér vitum jafnframt, að rnargir, sem vakið liafa
aðdáun vora með líferni sínu, hafa aldrei haft tækifæri til að samþykkja
játningarnar og jafnvel aldrei heyrt fagnaðarboðskapinn um hjálpræðið.
Þess vegna hlýtur spumingin að vakna, og er þegar vakin: Hvað kennir
kristindómurinn um örlög þeirra, sem ekki trúa?