Kirkjuritið - 01.06.1957, Qupperneq 35

ÆFI JESÚ
273
dóma. Auk þess á hann sem landshöfðingi að senda til Rómar skýrslu
um alla helztu atburði. Meðan Sejanus var á lífi, þurfti hann ekkert að
óttast. Nú var mikilli gagnrýni beint að honum frá Róm. Allt bendir
ti'l þess, að réttarhöldin gegn Jesú hafi átt sér stað eftir fall Sejanusar.
Það bendir til páskanna árið 32 alveg eins og tímatal Jóhannesarguð-
sjalls. Loks styður margt í guðspjöllunum þetta. Hefði dómurinn yfir
Jesú verið felldur fyrir árið 30, þá hefði öldungaráðið getað framkvæmt
hann með grýtingu án staðfestingar rómverskra yfirvalda. En Sejanus
svipti öldungaráðið þeim rétti jafnframt myntsláttu sinni. Og á margan
annan hátt sýndi hann móðgun öldungaráðinu. Eftir það varð ekki hafin
málsókn gegn villkennendum nema með leyfi landstjórans rómverska.
En Gyðingar reyndu að halda sína fundi á laun og fá flugumenn til þess
að fullnægja lífflátsdómunum.
III.
JóhannesarguðspjaU kann bezt skil á lögum Gyðinga varðandi viUu-
menn. Akvæði þeirra varpa skýru ljósi yfir Jesú allt frá þeirri stundu
er hann brýtur sjálfur viljandi og vitandi vits við Betestalaug lög ísraels
°g hvetur fylgjendur sína tU hins sama. Eftir það verður framkoman við
hann öll samkvæmt því sem vænta mátti af lögunum um villutrúarmenn.
Sjálfur þekkti hann þá löggjöf út í æsar.
Aðalákvæðin í þessari löggjöf á dögum Jesú voru þau, að sá, sem
viljandi og vitandi vits vanhelgaöi hvíldardaginn eða bryti nokkuð ann-
að í Móselögum, er hannn hafði verið varaður við, hefði unnið til grýting-
ar.. Oldungaráðið í Jerúsalem gat eitt fjallað um mál villumanna. Villu-
trúarmann skyldi taka af lífi fyrir utan múra Jerúsalem, í viðurvist sem
flestra og svo nálægt pílagrímahátíðunum miklu sem auðið yrði, til þess
að sem flestir fengju viðvörun. Átti öldungaráðið í öllum stærri málum
að senda söfnuðum Gyðinga í dreifingunni um heiminn skýrslu sína, rétt-
arhöld, dóm og aftöku. Þá er víllutrúarmaðurinn hafði verið grýttur í
hel, skyldi lík hans fest á kross til sólarlags og því næst dysjað í grafreit
glæpamanna.
Þar sem grunur lá á um villtrú, gat öldungaráðið gert út rannsóknara,
er yfirheyrðu villutrúarmanninn. Ef hann reyndist sannur að sök, áttu
þeir að taka liann fastan og flytja hann sem fanga til Jerúsalem. Öll-
Um brögðum mútti beita, er villutrúarmaður átti í hlut, og afnema alla
venjulega réttarvemd. Öldungaráðinu var einnig heimílt samkvæmt lög-
um Sejanusar að lláta handtaka menn. En það mátti ekki gerast utan
Júdeu, ef landshöfðinginn lagði bann við því.
18