Kirkjuritið - 01.06.1957, Blaðsíða 11

Kirkjuþingið.
Kirkjuþingi fyrir hina íslenzku þjóðkirkju hefir verið komið
á fót. Frumvarp það, sem er í samræmi við yfirlýstan vilja
prestastéttarinnar, hefir verið gert að lögum. Um þetta hefir
verið undarlega hljótt í blöðum. Hér er ekki aðeins lokið kirkju-
legri baráttu, sem segja má að hafi staðið í hálfa öld, heldur
er þetta einhver merkasti áfanginn í kirkjusögu íslands, spor,
sem enginn sér nú til hve mikils leiðir, en sennilega brýtur
blað í kristnisögu vorri.
Kirkjuþingið á að koma saman í októbermánuði annað hvert
ár í Reykjavík. Kirkjuþingsmenn eru 15, kosnir til sex ára í senn.
Ennfremur kirkjumálaráðherra og biskup. Ekki skal þingið eiga
lengri setu en tvær vikur. Kostnaður við það greiðist úr ríkis-
sjóði.
Höfuðgrein laganna hljóðar svo: „Kirkjuþing hefir ráðgjaf-
aratkvæði og tillögurétt um öll þau mál, er kirkju, klerkastétt
°g söfnuði landsins varða og heyra undir verksvið löggjafar-
valdsins eða sæta forsetaúrskurði. Það hefir og rétt til þess að
gera samþykktir um innri málefni kirkjunnar, guðsþjónustu,
helgisiði, fermingar, veitingu sakramenta og önnur slík. Þær
samþykktir eru þó ekki bindandi, fyrr en þær hafa hlotið
samþykki kirkjuráðs, prestastefnu og biskups.“
Með þessu er tvennt viðurkennt, sem er megin yfirlýsing
vor kirkjunnar manna um samband ríkis og kirkju: það, að
kirkjan er sjálfstæður og ákveðinn félagsskapur, sem stendur
1 sjálfviljugu og frjálsu sambandi við ríkið, og í öðru lagi, að
kirkjan á samkvæmt eðli sínu og afstöðu að hafa fullt sjálffor-
ræði í sérmálum sínum, þ. e. „innri málefnum“ eins og kveðið