Kirkjuritið - 01.04.1960, Síða 5

KIRKJURITIÐ
147
trúað því, þótt honum sé sagt það, ekki nema fyrir sérstaka,
andlega reynslu. Menn neita e. t. v. ekki upprisunni, samþykkja
jafnvel að hún muni hafa átt sér stað. En að trúa henni, það
er meira en að samþykkja. Það er að þekkja páskasólina, eiga
hana, yl hennar og birtu í barmi sér. Sú páskasól er sjálfur
Drottinn, og þegar þú þekkir hinn lofsyngjandi fögnuð hjart-
ans yfir því, að hinn dýrlegi og upprisni Kristur er Frelsari
v°r, þá áttu páskatrúna, upprisutrúna, von eilífs lífs.
Þegar sagt er frá upprisu og tómri gröf á páskum, þá er að
vísu sáð hinu góða sæði, og blessaður sé hver, sem því sáir.
En það þarf meira til en að heyra sagt frá þessum ótrúlega
atburði, til þess að eignast páskatrúna.
Hún kemur oftast með þeim sama hætti og fyrr í Jerúsalem,
fyrst er fréttin, svo er reynsla og trú. Ekki þannig, að menn
fái á öllum öldum að sjá hinn upprisna og fara höndum um
hann, eins og hinir fyrstu. En eitt af því, sem ávannst á pásk-
unum, var ævarandi uppfylling þessa fyrirheits Sjá, ég er með
yður alla daga, allt til enda veraldar. Og í samfélagi kirkjunn-
ar um Guðs orð, lofsöng, bæn og sakramenti er hann nálægur.
Og nálægð hans veitir hverri mannssál nýja gleöidaga, hún vek-
Ur trúna, laðar fram lofsönginn, gefur von með fullri vissu.
Sá Jesús, sem kirkjan lofsyngur og tilbiður, birtist oss þar sem
hfandi Drottinn. Sú trúarreynsla gefur börnum hvers tíma nýtt
hf í gamla lofgerð: Kristur er upprisinn. Kristur er sannarlega
uPprisinn.
Ingólfur Ástmarsson.
•á maðurinn einn, sem allt í náttúrunni endurlifnar þó vegna —
®kki sjálfur að vita af neinni upprisu? Á manninum einum —- herra
Jarðarinnar! — að vera sáð í bera moldina með minni forréttindum
en sáðkorninu, sem hann þó leggur sér til munns? — Young.
Þú mátt trúa því, að lífið er ekki jafn dapur draumur og marg-
Ur spekingurinn segir. Oft spáir lítill morgunskúr fögrum degi. —
Qharlotte Bronté.
Eg tel þetta líf vera eins og nokkurs konar Grettistak, sem vér
e'gum að reyna krafta sálarinnar á. — Browning.