Kirkjuritið - 01.04.1960, Page 35

KIRKJURITIÐ
177
„Vér ófrægjum Guö ...“
»Ef vér kristnir menn bíðum með að hefja verulegt sam-
starf, þangað til vér höfum komið oss saman um þær játn-
lngar, sem vér getum allir undirritað, á það allt of langt í
land, og vér ófrægjum Guð á meðan. Vér vinnum meira til
skaða en bóta, á meðan vér látum oss trúfræðilegar deilur
mestu varða. Vér erum öll börn hins sama föður og stöndum
jafnt úti fyrir dyrum hinna bágstöddu. Þar byrjar samstarf
vort og verður að byrja nú þegar.“ Svo fórust fátækraprest-
lnum heimskunna, föður Pierre í París, nýlega orð. Og það er
ekki unnt að skella við þeim skollaeyrum.
Jafnvel í þessu litla landi, þar sem þjóðin er sannarlega ein
fjölskylda og vér vitum öll óneitanlega einhver deili á svo
mórgum, bryddir talsvert á því, að áhugamenn í trúmálum
telja sig ekki geta unnið saman að framgangi kirkjunnar vegna
Þess, að þá greini svo á um játningamar. Þótt deyfðin og af-
skiptaleysið sé eins mikið og vikið er að hér á undan.
Vér mennirnir erum þar sem víðar miklu dómharðari og
aldlyndari en Guð. Því að það er gjörsamlega útilokað sam-
v®mt orðum og dæmisögum Jesú Krists, að Guð líti þá „trú-
aiveiku“ og játningarlitlu illu auga, frekar en hann leggi fæð
a Þann, sem kynni að vera helztil bókstafsbundinn og kreddu-
astur, þótt hann meini vel. Það er að ófrægja Guð að ætla, að
ann faðirinn — láti sér nokkuð óannara um þau börnin
*ln> sem eru eitthvað reikulli og fráhverfari en hin, sem oftast
nSsa til hans. Það er meginhugsun í boðskap Krists, að sá,
Sem telur sig öðrum meiri eða betri, á að vera þjónn þeirra,
Sem hann álítur blindari og verr á vegi stadda — engu síður í
andlegum en líkamlegum efnum. Þar sem daufast er kirkjulífið,
Verða hinir trúuðu að vera trúfastastir og ganga bezt á undan.
Ef vér hverfum nokkuð huganum að því, hlýtur oss að undra,
hvað
ver ófrægjum Guð iðulega og á mörgum sviðum. Hvern-
getum vér þekkt Guð, þrátt fyrir opinberunina, nema að sínu
V 1 eins og vér sæjum eitt ljósbrot af einhverri alheimssól, sem
orð Vær^ annars hulin? Samt gjörum vér honum ósjaldan upp
og shoðanir, sem eru aðeins bergmál vorrar eigin óskhyggju.
S enn verr ferst oss oft í verkum vorum. Ég tek aðeins það,
ern er nýjast af nálinni: Blóðbaðið í Suður-Afríku. Hugarfar
!stinna“ hvítra manna í garð blökkumanna þar í landi og
12