Kirkjuritið - 01.05.1960, Blaðsíða 5

KIRKJURITIÐ
195
fýsi. Þetta hlýtur að hafa kostað persónulega sjálfsafneitun
margra manna, og auðfundið, að hér er þjóð, sem ekki vill gef-
ast upp, hvað sem öðru líður. Ég spurði konu eina, hvort aldrei
hefðu heyrzt raddir um að láta kirkjurnar bíða, þangað til bú-
ið væri að koma öðru í kring. Mig minnti hálfpartinn, að ég
hefði rekið mig á slík sjónarmið í öðru landi. Frúin svaraði
stutt og laggott, að slíkar raddir hefðu aldrei heyrzt, og ég
ræddi ekki málið frekar. Það var óþarfi. En það hvarflaði að
mér, þegar ég leit yfir salinn og virti fyrir mér kirkjuþingið,
að þeir, sem þar væru saman komnir, væru ekki líklegir til að
lata sinn hlut að óreyndu né að láta sitt eftir liggja við upp-
hyggingu landsins. Um þátt Þjóðverja í sögu þessarar aldar
getum við hugsað eitt og annað, en þeim verður ekki brugðið
um að hafa setið auðum höndum við að reisa land sitt úr rúst-
Uru í bókstaflegri merkingu þess orðs.
Auk hins ágæta prófasts, sem ég er gestur hjá um þessar
mundir, var aðeins einn maður þarna inni, sem ég áður hafði
augum litið, en það var Dr. Martin Niemöller, forseti eða biskup
Landskirkjunnar í Hessen og Nassau. Fyrir mörgum árum
höfðum við dvalið á sama hóteli í Amsterdam, þegar heims-
samband kirkjunnar var sett á stofn, og urðum við þá vel mál-
kunnugir. Tók hann mér nú eins og gömlum kunningja. — Dr.
Liemöller sat eins og reyrður niður í stól sinn allan daginn og
kvað ekkert mega framhjá sér fara, er sagt væri á þinginu,
eu lofaði mér viðtali fyrir Kirkjuritið við fyrsta tækifæri, sem
Se við kvöldverðarborðið.
Lr. Niemöller er hvorki samanrekinn í vexti né sérlega
hraftalegur, en gáfurnar ljóma af andliti hans. Hann er í
meðallagi hár, dálítið lotinn í herðum, snar í öllum snúning-
Um. hrifnæmur og kvikur. Hann er maður vel máli farinn,
hjarfur og opinskár. Þykir hann stundum full-skeleggur, svo
aö hann hefur stundum eignazt fleiri andstæðinga en verið
hefði, ef hann hefði kostað kapps um að ræða mjúklegar og
hannske lævíslegar, en slíkt er ekki í eðli hans. Niemöller hefur
sterk og fjörleg augu, hátt enni, skýra andlitsdrætti og stund-
Um bregður fyrir sársauka í svipnum, sem jafnan er heiður,
°g oft glaðlegur. Hvort sem menn fylgja honum að málum eða
ekki, verður aldrei um það deilt, að hann er ein af eldsálum
sógunnar á vorri öld.