Kirkjuritið - 01.05.1960, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
211
skaut á rökkur myrkra stafa;
hverja réð hann rún, sem vildi,
en —- reikning hjartað aldrei skildi.
Þarna er hugurinn leiddur að sannri hámenntun og menningu.
Það er þó þrátt fyrir allt eðli vort og ætlan að vaxa eins og
trén mót himninum.
^kyggiiegur þjóölífsdráttur.
Tvennt vakti nýlega furðu og andúð um allt land. Annað
Var hvaladrápið á Vopnafirði. Hitt aðfarir togaranna, er þeir
sPilltu veiðarfærum Grindvíkinga hina helgu nótt fyrir föstu-
daginn langa.
Fyrirhyggjuleysi og bráður veiðihugur olli aðförunum eystra
°g var það næsta mannlegt. Hitt verður vart afsakað, ekki sízt
Vegna þess, að það bar að höndum — auk alls annars — þegar
Genfarráðstefnan stóð sem hæst, og okkur íslendingum reið
n®stum lífið á að spilla ekki sjálfir fyrir okkur á miðunum á
nokkurn hátt.
Hér er þessa ekki getið af því, sem þegar hefur nefnt verið.
oskranlegast af öllu finnst mér sú fyrirlitning verðmætanna,
*ena hér verður svo átakanlega opinber, að hún blæðir manni
augum. Ekki þarf enn að segja, hvað vér erum lítil þjóð, né
Undirstrika, að vér erum skuldum vafnir og komnir á kúpuna.
lng 0g stjórn situr kófsveitt við að bjarga oss — ef unnt væri.
amt er ekki talið ómaksins vert að hirða um milljón króna
VlrÖi, sem berst fyrirhafnarlaust á land í Vopnafirði — og ekki
. . 1 &ð eyðileggja af ráðnum huga veiðarfæri fyrir millj-
°nh ^í'óna, að talið er, á einni nóttu.
ag etta Serist hjá þjóð, sem sagt hefur verið áratugum saman
viöV-m annað hvort að afla meiri verðmæta og spara eitthvað
sig — eða glata sjálfstæðinu og lenda í skuldafangelsi!
yrir nokkrum árum var ég á gangi með gömlum héraðs-
r!. nt’ Hann beygði sig allt í einu niður. Ég leit eftir því, hvað
hann
væri að gera. „Já,“ sagði hann og brosti við. „Ég get ekki
Méþví Sert, en ég hirði nagla enn í dag, ef ég rekst á hann.
er það svo ríkt í minni, hvað hann var dýrmætur.“
tak ^ Sa a minum fyrstu prestsskaparárum gamlan mann
a Hóspýtnastokk, sem hann geymdi vafinn innan í vasa-