Kirkjuritið - 01.05.1960, Blaðsíða 22

212
KIRK JURITIÐ
klút, undan koddanum sínum. Hann bjó á afskekktum bæ og
var hver spýta honum mikilsverð.
„Flýgur hvalsagan", segir orðtakið, og miklu happi var líkt
við „hvalreka".
Öldin er sannarlega orðin önnur en „þegar Gaukur bjó í
Stöng“.
En það mættum vér vita, að það getur verið þarft og gott
að spara og nýta.
Mér dettur ekki annað í hug en að hinar ríku þjóðir hefðu
talið það fávitahátt að fara að eins og hér var gert í þeim til-
vikum, sem nefnd voru í upphafi. Og þau eru því miður ekki
eins dæmi. Ég nefni eitt enn: Á stríðsárunum söfnuðu Þjóð-
verjar öllum úrgangspappír, lesnum dagblöðum og öðru slíku,
og gerðu sér mat úr í vissum skilningi. Hvað skyldu mörg tonn
af slíkum pappír fara daglega í súginn hjá oss? Og hví skyld-
um vér ekki nýta þau?
Af því að vér þykjumst of ríkir til að spara nokkurn hlut
— og erum kannske ekki heldur eins skeleggir í sjálfstæðis-
málunum og þyrfti að vera. Og erum vér þó enn á vordögum
frelsisins eftir aldakúgun. ... Guð gefi, að vér förum ess ekki
að voða! ...
Brautryðjandi.
Jónas læknir Kristjánsson er genginn. Höfuðstarfi hans síð-
ara hluta ævinnar, baráttu hans fyrir náttúrulækningum verð-
ur bezt minnzt með þessu erindi Stephans G.:
Frá hríslunni, einbirni öræfalands,
spratt alskóguð fjallshlíð um vorin,
eins helzt uppi vongróin viðleitnin manns —
hún var ekki í gröfina borin.
Að alfaraleið verður einstigi hans,
þó aldirnar fenni yfir sporin.
Jónas var að vísu einstefnumaður, en hann var líka víð-
skyggn. Honum var ekki eingöngu ljóst, eins og Forn-Grikkj-
um, að „heilbrigð sál býr í hraustum líkama“. Hann var sann-
færður um eilífðargildi sálarinnar. Kirkjunni sýndi hann alltaf
vinarþel og tók oft drengilega málstað kristindómsins. Þekking
hans á mannlífinu gerði hann allra manna hjálpfúsastan. Hann
var góður sonur ættlands síns.