Kirkjuritið - 01.07.1961, Blaðsíða 24

310
KIRKJURITIÐ
líf, liafa meira og minna brostið. Vér kunnum t. d. ekki að
taka ofan með eins eðlilegum „elegance“ eða glæsibrag og
gömlu mennirnir gerðu, einfaldlega af því að vér efumst um
gildi atbafnarinnar og getum því ekki lagt í bana beilan bug.
Vér vitum lieldur varla, livort vér eigum lengur að þéra eða
þúa. Þetla eru að vísu utanverð atriði, en þau eru eigi að
síður táknræn fyrir þá óvissu, sem vér búum við, líka í liinu,
sem meira er og stærra. Vér munum t. d. ekki eiga þá trú
bjartsýninnar, sem auðkenndi hina mætu og marglofuðu alda-
mótakynslóð. Eitt er óvíst, af því að það er of gamalt, annað
er óvíst, af því að það er of nýtt. Ég mundi segja, að vér sökn-
uðum þess gamla, án þess að vér treystumst til að reyna að
balda í það, og nöldruðum vfir liinu nýja, án þess að þora að
spyrna gegn því. Ég býst við, að þau mistök í uppeldi, sem
þessari kynslóö virðast liafa orðið á, megi að drjúgum liluta
rekja til þessarar óvissu-afstöðu vorrar til margra viðfangs-
cl'na, stórra sem smárra. Hvernig eiga þeir að segja til vegar,
sem vita ekki, hvar þeir eru sjálfir staddir? Og vér vitum
tæpast, bvort vér eruin trúaðir eða ekki trúaðir.
Þessi óvissa liefir J)ó ef til vill ekki að öllu leyti verið ófrjó.
Óvissa um hin dýpri rök getur leitt til tvenns: Annars vegar
skapast lausung, af Jiví að stefnuna vantar. Hins vegar eru
margir, sem leita til atbafnaseminnar, til þess að standa ekki
augliti til auglitis við tómið. Hvort tveggja þekkjum vér úr
nútímanum: tryllta athafnasemi og taumlaust los. Er Jiað
ekki einmitt auðkenni aldarfarsins?
Samt lield ég, að vér séum að byrja að gera oss grein fyrir,
að við svo búið má ekki standa. Það verður að liafa traustari
tök á hlutunum. Ef ég skil rétt, er kirkjuvikan einn þátturinn
í Jieirri viðleitni. Hún er lofsverð tilraun kirkjunnar til að
auka sambandið milli fólks og kirkju, tilraun til að ná eyrum
fjöldans, svo að trúarboðskapur kirkjunnar og trúarstuðning-
ur geti náð lil Jieirra, sem lians bafa Jiörf.
Sama lofsverða viðleitnin kemur fram í æskulýðsstarfsemi
kirkjunnar, og ég vil nota bér tækifærið til Jiess að Jiakka í
heyranda bljóði prestum Akureyrarkirkju og ekki sízt séra
Pétri Sigurgeirssyni fyrir mikið og óeigingjarnt starf í Jiágu
barnanna. Mér er ánægja að lýsa því yfir, að ég liefi Jni trú,
að dóttir mín, sem sótt liefir suunudagaskóla kirkjunnar, liafi