Kirkjuritið - 01.07.1961, Síða 46

Hugleiðingar um Prestastefnuna 1961
mr AR seni ég á setu á Prestastef’iiu Islamls, þótt ég sé ekki
vígður prestur, leyfisl mér að setja á blað nokkrar alhuga-
senulir af tilefni Prestastefnunnar, án þess þó að orð mín
verði skilin sem livort heldur væri sjálfshól úr prestahópi
eða sjálfspynding. Því að ýniislegt, bæði illt og golt, má uni
þessa gömlu og merku stofnun segja.
Mér fer þó svo, að þessi prestastefna skilur eftir góðar
minningar einar í huga mínum og vekur með mér von uni
hetri tíma í sögu kirkjunnar og bætta þætti í fari prestanna.
Prestastefnan hófst með ræðu biskups að vanda, og var su
ræða bæði gagnorð og livassyrt. Biskup tók af skarið um það,
að kröfunum, sem þjóðin gerir til prestastéttarinnar urn þjón-
ustu, verði að samsvara vilji þjóðarinnar til þess að standa
undir þeirri þjónustu og kosta liana. Allir hlutir kosta pen-
inga, og á það ekki livað sízt við um störf prestastéttarinnar
á vorum tímum, þegar eignir kirkjunnar megna ekki lengur
að efla starf stéttarinnar, heldur eru allir lilutir komnir a
fjárlög að lieita má. Fer ekki lijá því, að þeir sem hlustað
liafa á ræðu biskups í útvarp til enda, liafi hrokkið upp við
liana illþyrmilega, annað livort lil andmæla eða samsinnis.
Og er svo um alll það mál, sem flutt er af krafti sannfæring-
arinnar, að það vekur menn til afstöðu með eða á móti þvn
sem sannfæringin hyggir á. Kirkjan hefur sætt misjöfnuni
meðförum af liendi þess veraldarvalds, sem hún tengdist við
siðbótina. En þá undiröldu mátti greina í máli biskups, að
færi svo, að stjórnmálamennirnir vildu þrengja kosti kirkj-
unnar í landinu, ætti bún fylgi lijá alþýðunni, er nægði lienni
til stjórnmálalegs stuðnings.
Annar dagur prestastefnunnar varð mér minnisstæðastur.