Kirkjuritið - 01.07.1961, Qupperneq 47

Kl RKJURITID
333
Tveir prestar fluttu framsöguerindi og fjölda margir tóku
til máls í umræðum, er á eftir spunnust, bæði fyrir og eftir
kaffisamsætið að Gamla Garði í boði biskups; umræðuefnið
var nýjar leiðir í starfi kirkjunnar. Ég varð ekki bissa (enda
befði það ekki sóint sér), en ég varð glaður í skapi yfir því,
bve vel prestarnir skildu almennt þá miklu þjóðfélagsbylt-
ingu, sem liér liefur orðið og afleiðingar bennar fyrir starf
prestastéttarinnar og kirkjunnar. Menn töluðu margir um
nauðsyn þess, að söfnuðirnir kæmust til nýrrar sjálfsvitundar
Um félagslegt eðli sitt og félagsábyrgð safnaðarmanna. Sr.
Kristján Búason minnti á stöðu embættisins gagnvart söfn-
uðinum og á hugtak prédikaraembættisins og safnaðarins í
siðbótinni. Þetta breyf; og var það vegna þess, að prestar
eru almennt farnir að gera sér ljósa grein fyrir því, að til ein-
bverra ráða verður að grípa til þess, að söfnuðirnir verði
uftur virkt afl í kirkjunni sem heild. (Gerðu menn vel í því
að nota orðið „prestastétt“ oftar en er. Því að með því móti
venjum við okkur á að bugsa kirkjulega. Við tölum oft um
»kirkjuna“ þegar við eigum við „prestastéttina“ og með því
að temja okkur samkvæma málvenju í þessu efni, hindrum
við frekari útbreiðslu liins rótgróna misskilnings meðal al-
Uiennings, að kirkjan sé equal prestarnir).
Umræður þessa dags spunnust um bagnýta þætti í starfi
birkjunnar, og veitti ekki af, því að framsöguerindin tvö voru
að mestu leyti abstrakt, fjölluðu um meginreglur í starfi.
bað kom greinilega í ljós, að prestarnir, eldri sem yngri, liöfðu
Uiikið áræði í bugsun um nýjar leiðir í starfinu — en gerðu
ser jafnframt ljóst, að ekki má gleyma gömlu götunum, eins
°ÍI vígslubiskup Hólastiftis minnti á. En eitl undraði mig.
Þótt margir töluðu um flutning kirkjulegs efnis í útvarp, var
enginn (sem ég Idýddi á, a. m. k.) er minntist á sjónvarp.
Mönnum kann að virðast ýmislegt um menningarlegan ávinn-
]ug sjónvaipsins, og er hann vissulega vafasamur. En liitt er
jafnvíst, að ekki tjóar að spyrna við fótum í tímans straumi;
bann rennur samt. Og sjónvarp kemur bingað fvrr eða síðar,
bvort sem mönnurn líkar það betur eða vel. Og þá er illa
farið, ef kirkjan miðar ávallt starf sitt við þær þjóðfélagsbreyt-
lngar, sem urðu fyrir áratugum, en hugsar ekki fram í tim-
aun. Það þolir enga bið, að kirkjunnar menn, bæði prestar